Η προσοχή μας

Τι συμβαίνει ενώ κοιμόμαστε τον ύπνο της μη προσοχής μας από το σώμα της ζωής μας;

 ...Συμβαίνει ότι όλα, μέσα μας και κατά συνέπεια γύρω μας, βρίσκονται στο χάος. Παίρνουν τυχαίες θέσεις και από κει συνεχίζουν προς άγνωστες κατευθύνσεις. Αντίθετα όταν στρέφουμε την προσοχή μας προς τα κάπου, μαζί με την προσοχή μας ανακτούμε μια άλλη ποιότητα. Αυτήν της τάξης. Κάθε τι που τιμάμε με την προσοχή μας, περιβάλλεται από έναν χώρο. Αυτός ο χώρος κάνει αυτό που προσέχουμε ελαφρύ και σαν τέτοιο εύκολο να μετακινηθεί και να τοποθετηθεί εκεί που ταιριάζει καλύτερα.

Όταν αρχίζουμε να τιμάμε με την προσοχή μας τα γεγονότα, αυτά σιγά σιγά βγαίνουν από τον θολό σωρό του νου μας και τοποθετούνται σε αρμονικές θέσεις. Και όταν αναδύεται η τάξη σ΄έναν τομέα της ζωής μας, είναι ευκολότερο να αντιληφθούμε  την έλλειψη της σε τομείς της ζωής μας όπου αυτή απουσιάζει. Εξασκώντας την προσοχή μας, ο κόσμος και εμείς γινόμαστε σιγά-σιγά δύο λέξεις με το ίδιο περιεχόμενο. Και όσο περισσότερο προχωρούμε, τόσο περισσότερο αντιλαμβανόμαστε τον χώρο μέσα στον οποίο περιέχονται όλα. Και αυτός ο χώρος είναι η ίδια μας η συνειδητότητα. Μετατρεπόμαστε σε κάθε τι που την αποτελεί. Σε κάθε κενό, κάθε γεμάτο, κάθε υγρό, κάθε αραιό, κάθε βαθύ, κάθε ξηρό, κάθε μαλακό. Σε κάθε σκέψη, κάθε δράση, κάθε ανάσα, κάθε φως...Όσο παραχωρούμε προσοχή σε περισσότερα γεγονότα, εικόνες και καταστάσεις τόσο αυτός ο κόσμος αποκτά υπόσταση. Υπόγειοι δεσμοί αναδύονται και παρουσιάζονται συσχετίσεις και νοήματα εκεί που πριν έμοιαζαν όλα να συμβαίνουν τυχαία. Κάποτε μας ήταν αδύνατον να αντιληφθούμε το σώμα μας σαν ενεργειακό πεδίο. Τώρα η αντίληψη μας διευρύνεται δια μέσου του εαυτού μας σαν μονάδα και συγχρόνως σαν μέρος αυτού του κόσμου. Μέσα απ αυτήν την καινούργια συνείδηση μπορούμε να ανιχνεύσουμε τον απώτερο σκοπό της ζωής μας. Και τότε τα όρια που παλαιότερα χώριζαν τον κόσμο σε χίλια κομμάτια διαλύονται. Τα όρια που χωρίζουν δύο ψυχές μοιάζουν με τα όρια της μέρας και της νύχτας, τα όρια του νερού στην πλημμυρίδα και στην άμπωτη, τα όρια του ουράνιου θόλου και του κοσμικού κενού...Kalliope