Όλα μας καλούν να τα προσέξουμε

...Αλλά εμείς ζούμε μέσα στο κεφάλι μας. ΄Εχουμε φτιάξει μια νοητική πραγματικότητα που ζούμε μέσα της, αγνοώντας το αιώνιο Τώρα που ξεδιπλώνεται μπροστά μας. Μαλώνουμε τα παιδιά που βρίσκονται μπροστά από μια οθόνη ενώ εμείς ζούμε μέσα στην δική μας οθόνη. Αυτήν του πλαστού και ολέθριου κόσμου που έχουμε δημιουργήσει.

Το πόσο βαθιά κοιμόμαστε το αποδεικνύει ο τρόπος που συσσωρεύουμε γύρω μας ένα σωρό αντικείμενα. Είμαστε ανίκανοι να αντιληφθούμε το θαυμαστό ευρύτερο σώμα μας και έτσι συλλέγουμε αντικείμενα κάθε είδους που αποτελούν κι αυτά προσομοιώσεις του πραγματικού ρέοντος κόσμου.

Ας καλωσορίσουμε τον εαυτό μας στον κόσμο! Ας κοιτάξουμε τα χέρια μας. Ας τα αφήσουμε να χορέψουν μπροστά στα μάτια μας. Χωρίς καμία κρίση. Ας χαϊδέψουμε το κεφάλι μας. Τα γόνατά μας. Ας κοιτάξουμε γύρω μας τον χώρο που μας περιβάλλει. Το μέρος που καθόμαστε, τον αέρα που μας περικλείει. Ας ακούσουμε τους ήχους αλλά και την συνέχεια τους. Ας αφήσουμε τις εικόνες να εξελιχθούν μπροστά στα μάτια μας. Τα φυσικά φαινόμενα που μας περιβάλλουν είναι υπέρ αρκετά για να στολίσουν την ζωή μας και την καθημερινότητα μας. Η Αυγή με την σαγηνευτική της σιωπή και τα αχνοκίτρινα που αναδύονται απ΄το σκοτάδι. Η αρχή των κελαϊδισμάτων των πουλιών μες την γαλήνη του πρωινού. Η καθαρότητα της ατμόσφαιρας και η δροσιά που ακουμπά παντού. Οι ήχοι που μοιάζουν να περιέχονται ακόμη στην σιωπή πριν η μέρα ξεκινήσει με την πολύβουη πολυπλοκότητά της. Πόσο μεγάλος πλούτος περιέχεται μέσα σε μιαν αυγή και πόσος χώρος δημιουργείται μέσα μας για να τον περιβάλλουμε.

Ας απλουστεύσουμε τις στιγμές μας. Ας απλοποιήσουμε τις κινήσεις μας. Ας παρακολουθήσουμε την ζωή μας. Το πως ξυπνάμε. Το πως χαιρετάμε τους συμβίους μας. Σε τι στάση κρατάμε το σώμα μας. Τι είδους αντικείμενα πλαισιώνουν τον χώρο μας και πόση ανάγκη τα έχουμε. Ας προσέξουμε τον τρόπο που επικοινωνούμε με τους συνανθρώπους μας. Το πόσο τους ακούμε και πόσο διαβάζουμε την γλώσσα του σώματος τους την ώρα που προσπαθούν να μας μεταδώσουν το οτιδήποτε.

΄Οσο είμαστε φορτωμένοι με σκέψεις και αντικείμενα, τόσο λιγότερο εσωτερικό χώρο έχουμε για να αναπνεύσουμε. Αυτό από μόνο του μας δημιουργεί μια μόνιμη δυσφορία που δεν είναι εύκολο να την χαληναγωγήσουμε αλλά ούτε και να την παραβλέψουμε. Kalliope