Πλαστές προσεγγίσεις (Μέρος 1ο, ο έρωτας)

Στην διάρκεια της πορείας μας στην ζωή, παρακολουθούμε την καθημερινότητα των ανθρώπων, τις πορείες των λαών και την λειτουργία των διαφόρων ομάδων  και μαθαίνουμε  από τους τρόπους τους. Είναι για μας κάτι σαν εγχειρίδια ζωής. Παρατηρούμε με ποιόν τρόπο ερωτεύονται οι άνθρωποι, με ποιόν τρόπο αθλούνται, πως εξερευνούν το περιβάλλον τους, πως αναζητούν κάποιον στόχο τους, ακόμα και πως πονούν και πως γελούν αλλά και πως ελπίζουν. Κατόπιν, δοκιμάζουμε και μεις να αφήσουμε εκείνο που αποκαλούμε προσωπικό μας στίγμα. Μόνο που τις περισσότερες φορές οι δρόμοι που διαλέγουμε για να εκφράσουμε την ζωή μας είναι απλές αντιγραφές άλλων ανθρώπων που έζησαν πριν ή παράλληλα με μας. Αυτή μας η ανάγκη να ενταχθούμε με κάθε τρόπο στο κοινωνικό σύνολο, μας αφαιρεί την χαρά της προσωπικής εξερεύνησης και μας αφήνει έξω από την Πύλη της ενότητας μας με την Ζωή που είμαστε. Ένα παράδειγμα είναι ο έρωτας.

 Ο έρωτας, παρ όλο που ανθίζει μέσα μας σαν κάτι αυθεντικό, σύντομα καταπίνεται από τον φόβο της εκμηδένισης μας από την δύναμή του. Έτσι η θεική Πύλη που σχηματίζεται για να μας περάσει σ ένα από τα βασίλεια της ένωσης μας με το Όλον, χάνεται γρήγορα μέσα στον φόβο μας ότι αυτό που ζούμε είναι μια φαντασίωση. Το αποτέλεσμα που βιώνουμε είναι η απαγοήτευση. Η επιστροφή μας, από το φως της ευτυχίας της ένωσης μας, στο σκοτάδι της ζωής μας χωρίς τον Έρωτα,  βιώνεται σαν μία από τις μεγαλύτερες απώλειες της ζωής μας. Το πιο λυπηρό όμως είναι πως αυτήν την απώλεια την θεωρούμε φυσιολογική.  Όλα τα βιβλία, όλες οι ιστορίες που ακούμε ή βιώνουμε καταλήγουν τις περισσότερες φορές στο δράμα. Έτσι συμβιβαζόμαστε με σχέσεις που δεν έχουν ευτυχία και βάθος, πικραμένοι και θυμωμένοι. Στην ουσία δεν καταφέραμε να εξερευνήσουμε μέσα από τις δικές μας εμπειρίες την πύλη του Έρωτα αλλά ακολουθήσαμε τα βήματα εκείνων που τον είχαν δοκιμάσει πριν από εμάς. Περιμένουμε να διαπιστώσουμε πότε θα μας προδώσουν, πότε θα επαληθευτεί η μητέρα μας ή τα βιβλία που έχουμε διαβάσει ή οι ταινίες που έχουμε δει. Εκείνο που αρχίζει σαν μια εμπειρία με πολλές δυνατότητες, σύντομα γίνεται μια κάποια μικροέκδοση μιας πολυπαιγμένης μυθοπλασίας.

  Στην διάρκεια της «κατοχής» μας από τον έρωτα, ανακτάμε παροδικά, την χαμένη μας αθωότητα. ΄Ολα μας μοιάζουν καινούργια. Η φύση, οι άνθρωποι, τα κτίρια, όλα ξαναγεννιούνται μέσα από τα μάτια μας. Η καλοσύνη και η ανεκτικότητα εμφανίζονται. Ξαναγινόμαστε γενναιόδωροι και πρόθυμοι.  Έχουμε την πεποίθηση πως ανέτειλε ξαφνικά ο υπέροχος κόσμος του οποίου είμασταν πάντοτε μέρος του. Ο έρωτας έχει την δύναμη της απόλυτης φαντασίωσης.΄Οσο διαρκεί, είναι σαν να κατέχουμε το διαβατήριο της Εδέμ. Γι αυτό και η απογοήτευση μας οδηγεί πιο βαθειά στον μικρό ασφυκτικό μας κόσμο.

Kalliope

Οι καθημερινές μας σχέσεις και οι συγκρούσεις

Τα πουλάκια μαζεύονται στα ψίχουλα του ψωμιού που τους ρίχνω από το παράθυρο. Πετούν έναν γύρο, τσιμπούν την τροφή και φεύγουν μακριά.

 Πως μπορούν οι καθημερινές μας σχέσεις να είναι αρμονικές; Γιατί αυτό είναι τόσο δύσκολο; Γιατί ενώ προσπαθούμε να συνυπάρξουμε αρμονικά με τους άλλους δεν τα καταφέρνουμε; Τι είναι εκείνο που μπαίνει ανάμεσά μας και μας εμποδίζει να έλθουμε σε μια συνεννόηση με τον διπλανό μας;

Αν δοκιμάσουμε μια ημέρα που είμαστε χαλαροί και ήρεμοι να επικοινωνήσουμε με τους γύρω μας, αυτό θα λειτουργήσει αμέσως. Η ηρεμία προσδίδει χώρο στον νου και καταφέρνουμε να ακούσουμε αυτό που έχει ο άλλος να μας πει. Δεν παίρνουμε προσωπικά αυτά που ακούμε και έχουμε τον ψυχικό χώρο να τον συγ-χωρίσουμε. Πως συμβαίνει αυτό; ΄Οταν είμαστε σε καλή διάθεση δεν υψώνουμε τοίχους απέναντι στους άλλους γύρω μας. Αυτό μπορεί να μας οδηγήσει στο να καταλάβουμε πως δεν περιχαρακωνόμαστε γύρω από τον «εαυτό» μας πάντοτε. Η γαλήνη, μάς βοηθά να τον προσπεράσουμε. Αντίθετα όταν νιώθουμε «συναισθηματική» πίεση, λειτουργούν μέσα μας οι μηχανισμοί άμυνας. Προβάλλουμε σε κάθε μας επαφή, πρώτα τις ανάγκες μας. Αν και ο διπλανός μας κάνει το ίδιο, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να έλθουμε σε μία επικοινωνία μαζί του.

 Αρχίζοντας να παρατηρούμε τον κόσμο και αυτά που συμβαίνουν, η ανάγκη μας να υπάρξουμε ξεχωριστά και να βγούμε στην επιφάνεια, αρχίζει να εξασθενεί. Εκείνο που επιδιώκουμε είναι το να αφήσουμε χώρο. Χώρο ανάμεσα στις λέξεις, χώρο ανάμεσα στις φράσεις, χώρο ανάμεσα στα γεγονότα. Χώρο εν τέλει, ανάμεσα στις σκέψεις μας. Έτσι αυτές θα μπορούν να ακούγονται λιγότερο επιτακτικές στ΄ αυτιά εκείνων που μας παρακολουθούν. Θα μπορούμε να τις προσπεράσουμε. Κατόπιν, ο χώρος που αφήνουμε μας βοηθά να παρατηρήσουμε το σώμα μας, το σώμα του συνομιλητή μας, τον γύρω χώρο, τους ήχους που υπάρχουν γύρω μας, το δωμάτιο, τα αντικείμενα και την δική μας θέση μέσα σ΄ αυτά.

Αυτή η επαφή είναι το σταδιακό ξύπνημα μας από ένα μακρύ ύπνο.΄Οταν σηκωνόμαστε από έναν τέτοιον ύπνο δεν έχουμε όλη την αίσθηση του γύρω μας κόσμου. ΄Ετσι συμβαίνει και σε αυτό το ξύπνημα της ενότητας της συνείδησής μας. Ξεκινώντας να βιωνούμε καθημερινά αυτόν τον μισο-αντιληπτό κόσμο, ποτέ πλέον δεν θα γυρίσουμε πίσω στον ύπνο. Τώρα ξέρουμε, έστω και περιοδικά, πως είναι ο “επάνω’’ κόσμος . Ο Αρμονικός κόσμος της σύνδεσης όλων.

Kalliope

Η παρατήρηση οδηγεί στην ...συμπόνια

Προσκολλημένοι στις προσωπικές μας αισθήσεις και τα συναισθήματα αρχίζουμε το  ταξίδι μας σ΄αυτό που αποκαλούμε προσωπική ζωή.  Στο ταξίδι αυτό έχουμε βασίσει πολλά. Ο καθένας μας εστιάζει σε διαφορετικά νοητικά και συναισθηματικά σημεία και σιγά σιγά διαμορφώνει έναν κόσμο που απέχει τόσο από τον πραγματικό, όσο και από τους υπόλοιπους ανθρώπους γύρω του. Αυτό το θεωρεί χαρακτηριστικό του γνώρισμα  και το υποστηρίζει. ΄Οσο όμως εμπλουτίζει αυτόν τον μοναδικό του κόσμο, τόσο απομονώνεται. Και δημιουργεί τείχη που αναγκάζεται να υπερασπιστεί όταν κάποιοι ‘άλλοι’ επιδιώξουν να του τα καταργήσουν.

Σαν κοινωνία, δημιουργούμε ευρύτερες ομάδες όμοιων χαρακτηριστικών που έχουν κοινούς κώδικες επικοινωνίας και που αποκλείουν απ΄αυτές όλους εκείνους που δεν συμμετέχουν σε αυτά τα χαρακτηριστικά. Αυτές οι ομάδες συχνά δοκιμάζουν παρόμοια συναισθήματα στο άκουσμα κάποιων συνθημάτων.  Όλοι εκείνοι που δεν κατανοούν αυτά τα συναισθήματα, είναι απλώς ξένοι.

Η ομορφιά αυτού του κόσμου κρύβεται στην συνεχή ροή του. ΄Οταν ένα φαινόμενο παρατηρηθεί από κάποιο ενσυνείδητο ον, αναδύεται από τον κόσμο των μυριάδων πιθανοτήτων και ανθίζει εμπρός του. Από την στιγμή που κάποιος παρατηρεί με την άσβεστη την φλόγα της προσοχής, χωρίς να παρεμβάλλονται απόψεις και συναισθήματα που να αφορούν τα φαινόμενα αυτά, τότε γεννιέται ένας ενιαίος κόσμος. Ένας κόσμος χωρίς πριν και μετά.  Χωρίς μέσα και έξω. Ένας καθαρός από απόψεις κόσμος. Όσο τον παρατηρούμε, τόσο συνδεόμαστε με αυτόν. Είμαστε κομμάτι της κάθε του εκδήλωσης. ΄Οταν εισχωρούμε στον κόσμο, πλημμυρίζουμε από ένα αίσθημα που τον αποπνέει. Αυτό το αίσθημα είναι η συμπόνια. Μία τρυφερότητα που ακουμπά και το παραμικρό γεγονός και που ρέει πάνω στο επόμενο.

 Η συμπόνια αναδύεται σαν αποτέλεσμα της σύνδεσης μας με τον κόσμο του πραγματικού. Δεν μπορούμε να επιδιώξουμε να συναισθανθούμε και να συμπονέσουμε. Καμιά πεποίθηση, όσο εκλεπτυσμένη και αν είναι, δεν μπορεί να το καταφέρει. Μόνο όταν αφήσουμε τον νου και στραφούμε προς ότι συμβαίνει, τότε μόνο συνδεόμαστε μαζί της. Μια ενσυνείδητη ανθρωπότητα είναι μια ανθρωπότητα που καθώς είναι συνδεδεμένη με όλα, πλέει  μέσα στην ειρήνη και την συμπόνια.
Kalliope

Οι αισθήσεις μας

Ο ουρανός παίρνει γλυκές ροζ πουπουλένιες αποχρώσεις στην Δύση. Η θάλασσα, γαλήνια, καθρεφτίζει τα πεύκα του νησιού και τα σύννεφα του  ουρανού.

Κατά την διάρκεια της ζωής μας, μαθαίνουμε το πως να χρησιμοποιούμε τις αισθήσεις μας και τα συναισθήματά μας. Εκπαιδευόμαστε στο πως να βλέπουμε, να ακούμε και να γευόμαστε τον κόσμο μέσα μας και γύρω μας δια μέσου των αισθητηρίων οργάνων μας. Οι αισθήσεις μας είναι Πύλες άμεσης πρόσβασης στο απέραντο βασίλειο του πλανήτη μας και των όσων συμβαίνουν εκεί. Η απόλαυση που μας χαρίζουν οι αισθήσεις μας, είναι διαρκής και εκπληκτική. Επίσης χρησιμεύουν για να μας προστατεύουν από κινδύνους και να μας σώζουν απ΄αυτούς.

Είμαστε εξοπλισμένοι με ένα τέλειο εργαλείο που μας εξασφαλίζει διαρκή επαφή, απόλαυση και προστασία. Οι φυσικές όμως αντιδράσεις που συνοδεύουν τις αισθήσεις μας, είναι μικρής διάρκειας. Αν βρεθούμε π.χ. μπροστά σε ένα δηλητηριώδες φίδι, το σώμα μας θα αντιδράσει γρήγορα δια μέσου των αισθήσεων μας παράγοντας αδρεναλήνη. Το ίδιο θα συμβεί και εάν βρεθούμε μπρος από ένα αμάξι που τρέχει προς τα εμάς. Η δράση της αυτοπροστασίας θα είναι άμεση. Είναι οι σκέψεις μας που μας οδηγούν στην κατάσταση της ανάγκης μας να μην τελειώσει μία αίσθηση ή αντίθετα όταν είναι δυσάρεστη να τελειώσει γρήγορα. ΄Ετσι εμφανίζονται τα συναισθήματα που συνοδεύουν τις αισθήσεις σε συνάρτηση με τις σκέψεις μας γύρω από αυτές.

Εκφράζοντας την ανάγκη μας για διάρκεια, οι σκέψεις μας αρχίζουν να δημιουργούν έναν άλλο κόσμο ο οποίος  απέχει από εκείνον των αισθήσεων μας. Η επιθυμία μας να κρατήσουμε μια ευχάριστη εικόνα ή μια γλυκιά γεύση περισσότερο χρόνο απ΄ότι αυτή διαρκεί φυσικά, μας αποξενώνει από την πραγματικότητα και μας φυλακίζει σιγά σιγά στον σκοτεινό κόσμο της ψευδαίσθησης του ελέγχου. O κόσμος γύρω μας και μέσα μας συνεχίζει το ταξίδι του, ενώ εμείς έχουμε κολλήσει σε κάποιο συναίσθημα. 

Kalliope

Το φυσικό μας σώμα και η εγρήγορση

Το πιο οικείο σε μας γεγονός το οποίο αλλάζει συνεχώς παρόλο που δεν αντιλαμβανόμαστε την συνεχή ροή του, είναι το φυσικό μας σώμα. Αυτό που κουβαλάμε όπου κι αν πάμε, αν και δεν είναι το μόνο! Η αναπνοή μας, για παράδειγμα, είναι ένα γεγονός το οποίο συμβαίνει συνέχεια. Η όραση μας, η κίνηση των άκρων μας, οι κτύποι της καρδιάς μας είναι διαρκή γεγονότα που συμβαίνουν όσο εμείς είμαστε απασχολημένοι στην σκέψη μας.

Αν αρχίσουμε όλα αυτά να τα θυμόμαστε τότε θα ανοίξουμε την πόρτα της συνειδητότητας του έξω από τον νου μας κόσμου. ΄Οσο θυμόμαστε να είμαστε παρόντες τόσο εξασκούμε την προσοχή μας η οποία εκλεπτύνεται σιγά σιγά όσο εισχωρεί βαθύτερα στα συμβάντα τα οποία μέχρι πρότινος μετά βίας κατανοούσαμε. Σταδιακά σχετιζόμαστε μαζί τους με έναν διαφορετικό τρόπο, πιο λεπτό και κατ΄επέκταση αρμονικότερο. Το ίδιο ισχύει και για την σχέση μας με τους ανθρώπους. Καθώς σιωπά σταδιακά ο νους μας, αρχίζει και αναδύεται το πεδίο των σχέσεών μας μαζί τους που μέχρι χθες ήταν άγνωστη γη για μας. Το τι αισθάνονται, το πως μιλούν και γιατί, θα αρχίσουν να μας φανερώνονται.

΄Οσο εμείς θα επιτρέπουμε στον χώρο της σιωπής να μας συνοδεύει τόσο θα μεταμορφώνεται αυτό που βιώνουμε σαν πραγματικό. Ο βαθμός της αντίληψης του κόσμου του πραγματικού είναι ανάλογος με τον σιωπηλό χώρο που τον πλαισιώνει. Η αφή, η όραση μας, η ακοή, η γεύση και η όσφρηση μας είναι πύλες μας προς το υπαρκτό. Μπορούμε, κάθε στιγμή, να περάσουμε δια μέσω αυτών και να ακουμπήσουμε την άλλη πλευρά. Χρειάζεται να προσέχουμε την κίνηση του νου μας που συνεχώς ορμά για να κατακλύσει οποιοδήποτε χώρο αντιλαμβάνεται ως “κενό”. Αρκεί να είμαστε σε εγρήγορση.

Εγρήγορση είναι η κατάσταση της ύπαρξης που πλησιάζει σ΄αυτήν την συνεχή προσοχή. Σε αυτήν την διαδικασία αρχίζουν και ατονούν και οι φόβοι μας . Όσο το κέλυφος μας, αποκτά τρύπες και το φως αρχίζει να εισχωρεί, τόσο οι φόβοι μας ξεθωριάζουν. Φόβος είναι η κατάσταση της αποξένωσης μας. Η κατάσταση της απόσπασής μας από την μήτρα της Ύπαρξης. Φόβος είναι το αποτέλεσμα αυτής της απομόνωσης μας μέσω του νου μας. Κάθε φορά που έστω και για λίγο καταφέρνουμε να σπάσουμε κάποιο κομμάτι από το κέλυφος, νιώθουμε τεράστια αναζωογόνηση. Οι άνθρωποι που κατά καιρούς έσπασαν το φράγμα των πεποιθήσεων τους όπως και της εποχής τους, έπλευσαν σε ωκεανούς, σκαρφάλωσαν στις πιο ψηλές κορυφές, διέσχιζαν ερήμους και ενήργησαν με αυταπάρνηση σε περιπτώσεις κινδύνου.

Τίποτε δεν μπορεί να είναι πιο αληθινό από κάποιον που ανοίγει την πύλη της συνειδητότητας του και της επιτρέπει να περάσει μέσα ο κόσμος του πραγματικού.

Kalliope