Η μετατροπή που δημιουργεί η προσοχή μας

Όπου ακουμπά η αντίληψή μας δια μέσου της προσοχής μας, το μετατρέπει στο ευρύτερο σώμα μας. Τότε καμιά απόσταση δεν χωρίζει εκείνον που αντιλαμβάνεται από εκείνο που γίνεται αντιληπτό. Κάθε φορά που στρέφουμε την προσοχή μας προς κάποια κατεύθυνση, η κατεύθυνση αυτή είμαστε εμείς. Καμιά απόσταση δεν χωρίζει εμάς που παρατηρούμε κάτι και εκείνο που παρατηρούμε. Για μια στιγμή είμαστε ένα. Όπως όταν νιώθουμε έναν πόνο στο στομάχι, δεν υπάρχει απόσταση από εμάς που πονάμε και το στομάχι μας γιατί γνωρίζουμε ότι εμείς και το στομάχι μας ανήκουμε στο ίδιο σώμα. Ο πόνος που νιώθουμε δεν μας αφήνει περιθώρια απόστασης. Είμαστε ο πόνος. Τίποτε δεν μας διαχωρίζει απ΄αυτόν. Και όταν αρχίσουμε να τον σκεπτόμαστε είναι γιατί αυτός έχει μειωθεί. Όταν αντιληφθούμε ότι ο κόσμος είναι μέρος του ευρύτερου σώματος μας τότε θα αρχίσουμε να αφουγκραζόμαστε τους πόνους του. Θα νιώθουμε τις αλλαγές του, θα μετέχουμε στην εξέλιξη του. Η ακοή μας θα διευρυνθεί. Δεν θα ακούμε μόνο με τα αφτιά μας αλλά και με άλλα όργανα του ευρύτερου σώματος που θα αναπτύξουμε. Βυθίζοντας το σώμα μας στο σώμα της θάλασσας, η αφή μας θα αλλάξει, το βάθος μας και η όσφρησή μας θα αλλάξουν. Στον χώρο μας μέσα θα πλέουν κάθε λογής οργανισμοί και αυτός ο χώρος θα εκτείνεται όσο εκτείνεται και η αντιληπτικότητά μας σχετικά με αυτόν.

 Κλείνοντας τα βλέφαρα μου, ακούω τον άνεμο να περιλαμβάνει τα πάντα. Κατόπιν,  εκείνος που ακούει μέσα από μένα, είναι ο άνεμος που παρατηρεί το στριφογύρισμά του και εκείνα που ακουμπά στο πέρασμά του. Το πόσο ευλύγιστος  και συγχρόνως πόσο πολυδιάστατος είναι.

Όταν μου μιλάς και γω λείπω από το σώμα μου τότε ο κόσμος χλωμιάζει. Τίποτε δεν ζει. Τίποτε δεν ρέει. Τίποτε δεν είναι αρκετά “δυνατό” ώστε να το αντιληφθώ. Μοιάζει σαν το ακούμπισμα ενός μυρμηγκιού σ΄ένα σημείο του ποδιού μου όπου φοράω ένα σκληρό ρούχο. Όταν αντίθετα μου μιλάς και γω ακούω, γίνομαι μια σιωπή που περικλείει τα πάντα. Μια σιωπή που ακουμπά πάνω σε κάθε ήχο που βγαίνει από τα χείλη σου. Και δεν υπάρχει τίποτε άλλο από αυτόν τον ήχο. Και μετά ακολουθεί η παύση. Και μετά έρχεται ο επόμενος ήχος από εσένα. Δεν υπάρχει απόσταση ανάμεσα από τον ήχο που εκφράζεις και μένα. Στο σώμα μου ακούγεται ο ήχος σου. Είμαι ο ήχος σου για όσο του επιτρέπω να διαρκέσει. Κατόπιν κοιτώ το σύννεφο και το σώμα μου αποκτά μια μορφή αέρινη. Σταγονίδια υγρής ύλης με περιβάλλουν και νιώθω “αραιή”. Και ξάφνου πάλι μου μιλάς. Και οι ήχοι της φωνής σου μας επαναδομούν. Μηνύματα από την ψυχή σου φθάνουν σε μένα, χωρίς κωδικούς πρόσβασης.  Kalliope