Είμαστε πολλοί! (Μέρος 1ο)

Ένας αρκετά κρύος άνεμος εισχωρεί παντού. 

Περνά μέσα από τα φύλλα των δέντρων.

Σπρώχνει τα  ροζ σύννεφα της ανατολής.

Κάνει το γρασίδι να τρέμει. 

Ένα περιστέρι αφήνεται σε μια πλάγια πτήση 

σφοδρή και συγχρόνως ανάλαφρη.  

Τεμαχισμένοι σε πολλές εκφράσεις της προσωπικότητάς μας, ζούμε μην μπορώντας πολλές φορές να κατανοήσουμε την συνύπαρξη τόσο διαφορετικών σκέψεων και συναισθημάτων. Ένα κομμάτι μας είναι γλυκό και ήσυχο ενώ κάποιο άλλο εμφανίζεται σκληρό και απόμακρο όταν ένα τρίτο κλαίει σαν μικρό παιδί και αναζητά μια αγκαλιά. Όλα αυτά συμβαίνουν μέσα μας αλλά είμαστε ανίκανοι και να τα παρατηρήσουμε ακόμα. Την μια είμαστε ποιητικοί  και κινούμαστε σε ελαφρές σφαίρες και την άλλη στάζουμε δηλητήριο που χύνεται πρώτα απ΄όλα επάνω μας.

Είμαστε βαθιά δυσαρεστημένοι με τον εαυτό μας και τις αντιδράσεις του αλλά από την άλλη δεν φαίνεται αυτό ικανό για να μας κάνει να μετακινηθούμε. Η σύγκρουση μας συνοδεύει σαν ένα δεύτερο δέρμα που δεν μπορούμε να το ξεκολλήσουμε από επάνω μας. Και όλα συνεχίζουν κανονικά. Και οι εσωτερικοί πόλεμοι μεταφέρονται έξω. Η ειρήνη που όλοι ποθούμε δεν έρχεται ποτέ. Κοιμόμαστε και ξυπνάμε και η σύγκρουση είναι εκεί. Όλες μας οι προσευχές δεν την έκαναν να χαθεί. Τι είναι εκείνο που συμβαίνει; Γιατί παρ΄όλες μας τις καλές προθέσεις, κάποιες φορές γινόμαστε αυτοί οι κάποιοι που ούτε να μας ξέρουμε δεν θέλουμε;

 Kalliopi