Πως βλέπω όταν κοιτώ κάτι; (Μέρος 3ο)

 Το πρώτο γεγονός το οποίο μπορούμε να αντιληφθούμε είναι η αναπνοή μας. Εκείνος που αναπνέει μέσα μας δεν είναι άλλος από εμάς.  Η αναπνοή και εκείνος που αναπνέει είμαστε  Ένα. Δεν υπάρχει  “Εγώ και η αναπνοή μου”. Εκείνο που αναπνέει και  εκείνο που  σκέπτεται ότι κάτι αναπνέει είναι η πραγματικότητα και η σκέψη. Αν αφεθώ να ακούσω την ανάσα μου, όλος ο κόσμος θα πλημμυρίσει και θα γίνει ανάσα. 
Με το να  γίνομαι  σταδιακά κάθε τι που συμβαίνει, συμμετέχω στην αιώνια διαδικασία της δημιουργίας. Τα γεγονότα δεν με προσπερνούν, δεν διαπερνούν το άδειο μου σώμα.  Κάθε τι που  γίνομαι μέσα από την προσοχή μου αποκτά μια μοναδική οντότητα. Επαναδημιουργείται μέσα από μένα. Το επανναγεννώ μέσα από την συνειδητότητά μου. Το εναποθέτω στο επαναπροσδιορισμένο  Παρόν και συνεχίζω.

Η προσοχή μου πέρνει την μορφή του αντικειμένου που παρατηρεί και μαζί δημιουργούν ένα νέο γεγονός.

   Η θλίψη που συνοδεύει την ζωή μας σιγά σιγά μετουσιώνεται σε μια ησυχία. Κάτι που μέχρι χθες μας  δημιουργούσε  αγωνία, σήμερα περιβάλλεται από ευκρίνεια και γαλήνη. Δεν νιώθουμε πως έχουμε αλλάξει αλλά διαπιστώνουμε την αλλαγή του αντίκτυπου που έχουν κάποια γεγονότα στην ζωή μας. Μικρές αγωνίες δίνουν την θέση τους στην παρατήρηση. Εκεί που άλλες φορές νιώθαμε να μας κατακλύζει ένα κύμα συμβάντων τώρα, πολλές φορές, αυτά μοιάζουν να κυλούν και μεις το μόνο που κάνουμε είναι να είμαστε εκεί. Να ακούμε με προσοχή. Να αφήνουμε χώρο ανάμεσα σε μια ερώτηση και μια απάντηση. ΄Ετσι αποφορτίζουμε την τυχόν ένταση που έχει αναπτυχθεί στην διάρκεια τους. Ακούμε και παρατηρούμε γύρω μας. Το περιβάλλον, την ατμόσφαιρα. ΄Οσο περισσότερο χώρο δημιουργούμε, τόσο  περισσότερο αυτά που έχουμε να ανταλλάξουμε είναι περισσότερο συνεννόηση και λιγότερο αντιπαράθεση.

Kalliopi