Η νεότητα (Μέρος 2ο)

Κατ΄αρχάς υπαγόμαστε στους νόμους της ύλης. Κάθε τι που εκλαμβάνει τον εαυτό του σαν ύλη είναι μοιραίο να αναπτυχθεί και μετά να πεθάνει. Περνά όμως ο χρόνος “μέσα” από κάθε επίπεδο της ύπαρξής μας ή υπάρχει “κάτι” σε μας που δεν υπόκειται σε αλλαγές τουλάχιστον με τον τρόπο που τις αντιλαμβάνεται η υλική μας υπόσταση; Πως μπορεί να λειτουργεί αυτό ;

Διαπνεόμαστε από ενέργεια. Η ενέργεια, κάτω από ορισμένες συνθήκες, δημιουργεί ύλη. Μέσα σ΄αυτήν την ύλη, που είναι μια πιο πυκνή μορφή ενέργειας, “κολυμπάει” και η αρχική ενέργεια. Αυτές οι δύο μορφές ύπαρξης δημιουργούν το σύνολο του εαυτού μας. Όταν είμαστε προσκολλημένοι στην στέρεη πλευρά μας, δεν αφήνουμε “ζωτικό χώρο” στην ενέργεια που κυλά μέσα μας. Έτσι, παρεμποδίζουμε την ροή της. Αυτό το κάνουμε όταν αντιλαμβανόμαστε την ζωή με όρους μόνον υλικούς. Καθώς ο χώρος που έχουμε μέσα μας, στενεύει σιγά σιγά, κλείνουμε τις διόδους ανάπτυξης της αρχικής μας ενέργειας. Αυτό σταδιακά προκαλεί μια σκληρότητα στον τρόπο που σχετιζόμαστε. Είμαστε ανίκανοι να μετακινηθούμε, να αλλάξουμε θέσεις, απόψεις και στάσεις ζωής. Ανίκανοι να δώσουμε, να ανταλλάξουμε, να σωπάσουμε τον αόρατο διάλογο με τον φανταστικό άλλον που ζει μέσα μας. Όταν συμβαίνουν αυτά, γεράζουμε. Γεράζει το πνεύμα μας πρώτα και μετά το σώμα μας. Σταματά να εκπλήσσεται. Σταματά να βλέπει. Σταματά να αναρωτιέται. Σταματά να δροσίζεται από το αεράκι της ανανέωσης. Στα μάτια των ανθρώπων συντελείται ο θάνατος. Αυτά πεθαίνουν πρώτα. Μοιάζουν σαν να καταθέτουν τα “όπλα”. Σαν να σταματούν να πιστεύουν στην ζωή και τα μυστήριά της.

Το βλέμμα, είναι ο τρόπος που η ενέργεια που κυλά μέσα μας, βρίσκει δίοδο να αλληλεπιδράσει με την ροή των πάντων. Εκεί δημιουργείται ο σπινθήρας της ανατροφοδότησης.  Αυτό το ρεύμα περνά μέσα από τον οργανισμό και τον αναζωογονεί. Όσο περισσότερο μαλακός είναι κάποιος και ελαστικός στις αντιλήψεις του, τόσο πιο ευάλωτος είναι στην ροή της ανατροφοδότησης. Το σώμα μας που σαν θνητή ύπαρξη φιλοξενεί την αθάνατη παρουσία μέσα του, χρειάζεται να διατηρήται ελαστικό. Ο Λάο Τσου στο Τάο τε Κινγκ μιλούσε για την ανάγκη να είμαστε ευλύγιστοι για να μπορούμε να λυγίζουμε από τον άνεμο της ζωής και να μην σπάμε. Αυτή η ευλυγισία του νου μας, μεταφέρεται στο σώμα μας και το κρατά μακριά από την φθορά. Όσο μεγαλώνει ο χώρος μέσα μας τόσο καθυστερεί ο χρόνος το πέρασμά του από επάνω μας.

Kalliopi