Η παρουσία (Μέρος 3ο)

Αγωνιζόμαστε όλη μας την ζωή να βρούμε δρόμους που να μας οδηγούν κάπου. Διασχίζοντας ωκεανούς, ανεβαίνοντας σε απάτητες κορυφές, εκτοξεύοντας πυραύλους και διαστημόπλοια. Τα ταξίδια όμως με αυτόν τον τρόπο, τελειώνουν. Τα πάντα γύρω μας μοιάζουν πλέον γνωστά. Ο κόσμος μας, όσο περνά ο καιρός μοιάζει να μικραίνει. Τον μικραίνει η γνώση που έχουμε γι αυτόν. Σιγά σιγά θα τον αισθανθούμε να μας πνίγει κιόλας. Είμαστε πολλοί. Δεν χωράμε. Οι έρημοι μεγαλώνουν. Οι άνθρωποι πληθαίνουν και χρειάζονται τροφή και χώρο.

Αν όμως προσπαθούσαμε να αλλάξουμε τον τρόπο που ταξιδεύουμε και το πως επεκτεινόμαστε; Αν σταματούσαμε να κοιτάμε συνεχώς την άκρη του ορίζοντα περιμένοντας να μας αποκαλυφθεί κάτι καινούργιο; Κι αν αντί της άκρης του ορίζοντα αφήναμε τα σύνεργά μας και παρατηρούσαμε τον χώρο μέσα μας; Το πως ενεργούμε. Το τι υπάρχει ανάμεσα στις ενέργειές μας; Ανάμεσα στις αναπνοές μας. Ανάμεσα στα συναισθήματά μας. Ανάμεσα από δύο εικόνες που αντικρίζουμε. Από δύο ήχους. Ίσως αν αρχίσουμε να δημιουργούμε έναν χώρο που θα μπορούσε να μας οδηγήσει σε άλλου είδους εξερευνήσεις. Έτσι όσο θα ανοίγαμε δρόμο τόσο θα μεγάλωνε αυτός ο Κόσμος που ακόμα είναι απροσπέλαστος. Συγχρόνως θα αρχίζαμε να ξυπνάμε από την ομαδική ύπνωση που μας θέλει να πιστεύουμε πως είμαστε ξύπνιοι. Το ξύπνημα μας αρχίζει με την σταδιακή ένταξη μας στον χώρο μιας πρωταρχικής παρουσίας. Είναι σαν να ξανασυνδεόμαστε με την ρίζα του δέντρου της ύπαρξης μας. Θα αρχίσουμε να θρεφόμαστε με τους χυμούς της. Θα αντιληφθούμε την ζωή με διαφορετικό τρόπο. Τα ταξίδια μας θα έχουν άλλο χαρακτήρα. Όλα αυτά όμως χρειάζονται μία νέα συνθήκη.

Να επιτρέψουμε να δημιουργηθούν αυτά τα κενά. Να δημιουργήσουμε νοητικό χώρο ανάμεσα στις σκέψεις, τις πράξεις και τα συναισθήματά μας. Διαφορετικά δεν μπορούμε να επιβιβαστούμε στο πλοίο. Και κατ΄επέκταση δεν θα μπορούμε να μετοικήσουμε σε κάποιον άλλο “τόπο”. Δεν θα μπορέσουμε να ξεφύγουμε από έναν κόσμο που ολοένα συρρικνώνεται και συγχρόνως γίνεται λιγότερο βιώσιμος. Οι χειρισμοί μας τις ζωής μας δεν μπορούν πλέον να είναι οι συνηθισμένοι. Για την ακρίβεια δεν χρειάζεται να χειριζόμαστε τίποτε. Μόνο να αφεθούμε να οδηγηθούμε από την ένταση της εγρήγορσής μας. Να εμπιστευθούμε εκείνο που υπάρχει από κάτω και μας ακολουθεί. 

Kalliopi