Τι κάνει τον κόσμο να
“ξημερώνει” με τον ίδιο ακριβώς τρόπο; Ένα παράδοξο είναι πως ενώ έχουμε την αίσθηση
του ταξιδιού στον χρόνο, είναι και ο χρόνος μία άγκυρα που μας κρατά στην ακτή εκείνου
που έχουμε χρήσει ως αληθινό. Έτσι έχοντας τον χρόνο σαν οδηγό, η πλοήγησή μας είναι εικονική. Στην
πραγματικότητα δεν πάμε πουθενά. Απλώς
επαναλαμβάνουμε την μέρα. Το μοτίβο του γνωστού. Καθώς οι ημέρες περνούν
ημερολογιακά μας δημιουργούν την ψευδαίσθηση
ότι κινούμαστε προς τα κάπου. Αυτό το γεγονός, αν και δεν έχουμε την επίγνωσή
του, μας θλίβει βαθειά. Νιώθουμε ανεπάρκεια. Σαν κάτι να λείπει συνεχώς. Και
για να καταπολεμήσουμε αυτήν την λύπη, κατασκευάζουμε κι άλλες άγκυρες. Αλλά η
λύπη συνεχίζει να εξαπλώνεται. Εμείς την αποδεχόμαστε σαν απολύτως φυσική αλλά
δεν μπορούμε να την κοιτάξουμε κατάματα και να κατανοήσουμε από που προέρχεται.
Όλοι μας, αντίθετα, κάνουμε πως δεν υπάρχει. Και κτίζουμε γύρω της, και
αγκιστρωνόμαστε απ΄αυτήν όλο και περισσότερο. Τα μάτια μας είναι σκεπτικά και
λυπημένα. Όσο μεγαλώνουμε τόσο πιο λυπημένοι γινόμαστε. Και συγχρόνως αποζητάμε
όλο και περισσότερες άγκυρες. Αλλά η αληθινή μας κατάσταση είναι η ακινησία. Μια ύπνωση με φανταστικά
ξυπνητήρια και ένας ημερολογιακός χρόνος
για να επιτείνει την αληθοφάνεια της κατάστασης μας.
Kalliopi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου