Δευτέρα 3 Αυγούστου 2015

Οι άγκυρές μας και ο χρόνος (Μέρος 3ο)


Είμαστε ανικανοποίητοι γιατί έτσι είναι φυσικό να αισθανόμαστε. Μόνο που δεν πρέπει να κρυβόμαστε και να καμωνόμαστε τους ανήξερους. Γιατί τότε θα συνεχίσουμε το παραλήρημα. Πως μπορεί να μας ικανοποιεί ένας κόσμος που περιέχει τόσα λίγα στοιχεία και ο οποίος “κινείται” γραμμικά και προκαθορισμένα μέσα από συμφωνημένα χρονοδιαγράμματα; Ζούμε στον κόσμο που έχουμε συμφωνήσει να έχουμε. Τον αναλύουμε σύμφωνα με τα δεδομένα μας και φτάνουμε στα αποτελέσματα που βρίσκονται μέσα στον “χώρο” που έχουμε επιτρέψει να κινηθούμε. Αιωρούμαστε λίγο από τον εικονικό μας χώρο και έχουμε την αίσθηση της κίνησης. Οι σοβαρότεροι από εμάς θέλουν να εξετάζουν τα πάντα. Τα τοποθετούν στο μικροσκόπιο της νοητικής τους κλίμακας και παίρνουν αποφάσεις για το αν κάτι είναι σωστό και λογικό ή όχι. Οι υπόλοιποι αρκούμαστε στο να συμφωνήσουμε. Έτσι θα είναι ο κόσμος, αφού όλοι τον επιβεβαιώνουν. Όσο χαμηλότερο είναι το συνειδησιακό επίπεδο των ανθρώπων τόσο ευκολότερα αποδέχονται μια πεποίθηση σαν αληθινή. Δεν την αμφισβητούν και γίνονται πολύ επιθετικοί αν κάποιος άλλος το τολμήσει. Στην ουσία δεν έχουν δοκιμάσει να σκεφθούν μόνοι τους. Έτσι διαφυλάσσουν τα πιστεύω τους πολύ δυναμικά. Όσο υψηλότερο είναι το συνειδησιακό επίπεδο ενός ανθρώπου τόσο περισσότερο “αντέχει” να χωρέσει μέσα στον κόσμο του ερωτήματα. Και αντέχει επίσης να αισθανθεί φαινόμενα που είναι δύσκολο να εξηγήσει με τα δεδομένα του χρονολογημένου χώρου του. Το επιθυμητό βήμα είναι να αφήσουμε κάποιον κενό χώρο εκεί που πριν είχαμε μια βεβαιότητα.  Όχι για να  τοποθετήσουμε κάτι άλλο στην θέση του αλλά για να επιτρέψουμε στον “κόσμο” να αναπνεύσει. Να πάρει αέρα, να κινηθεί, ίσως και γιατί όχι να γίνει περισσότερο ρευστός. Αφήνοντας κάποιες από τις άγκυρές μας σε διαθεσιμότητα, μπορούμε πραγματικά να δοκιμάσουμε ένα ταξίδι. Η διάρκεια και η περιήγηση εξαρτώνται από το πόσο είμαστε διατεθειμένοι να ενθουσιαστούμε ή και να εκπλαγούμε.
Kalliopi

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου