Η θάλασσα του άγνωστου (Μέρος 1ο)

Συναρμολογούμε τριάντα ακτίνες σε μια πλήμνη* κι έχουμε μία ρόδα αλλά η χρήση της εξαρτάται από το κενό στο κέντρο. 

Λάο Τσε, Τάο Τε Κινγκ, (11ο κομμάτι)

Υπάρχουν ήχοι που δεν τους δίνουμε σημασία και άλλοι που δεν μπορούμε καν να ακούσουμε. Ο ήχος της γης καθώς γυρίζει αέναα στην τροχιά της. Ο ήχος των κλαριών καθώς λυγίζουν από τον άνεμο, κάπου μακριά... Φωνές  που δεν ακούμε, φωνές της γης... Όλοι οι κεραυνοί, όλα τα λόγια και οι  πόνοι των ανθρώπων... Όλα αυτά συνθέτουν μιαν ιδιότυπη θάλασσα ήχων που επάνω τους ακουμπάμε το μαξιλάρι μας, μια και για τ΄αφτιά μας, δεν υπάρχουν. Είμαστε περιτριγυρισμένοι από ένα σωρό πράγματα που δεν βλέπουμε και δεν ακούμε. Από μαγνητικά και ηλεκτρομαγνητικά πεδία, από υποατομικούς κόσμους... Η  θάλασσα του αγνώστου ολοένα και διευρύνεται όταν στρέψουμε επάνω της την προσοχή μας.

Είμαστε  τυλιγμένοι σε ένα διαρκές, βουβό, μυστήριο.  Όσο εξερευνούμε αυτό μυστήριο, τόσο απλώνεται μπρος μας, απύθμενο και ανεξήγητο. 

Κάποιοι παρ όλα αυτά, κατά την διάρκεια της πορείας του ανθρώπου πάνω στην γη, σήκωσαν λίγο την κουρτίνα.  Σ΄όλα τα μήκη και πλάτη αυτής της γης, περπάτησαν άνθρωποι που εγκατέλειψαν τον μανδύα της ατομικότητας και φόρεσαν την τήβεννο των αυτοκρατόρων της Ενότητας του Κόσμου. Ντυμένοι με αυτό το ρούχο ο νους κρατά τους κωδικούς για να επικοινωνεί σε υλικό και κοινωνικό επίπεδο αλλά αποκτά και την ικανότητα να κολυμπά. Αυτού του είδους η κολύμβηση είναι μία αίσθηση που μοιάζει με αυτήν όταν κολυμπάμε στην θάλασσα και βουτάμε σε καθαρά και βαθειά νερά. Νιώθουμε τότε την ελευθερία που μας χαρίζει το νερό και γλιστράμε μέσα του χωρίς πολύ βάρος. Όταν βρισκόμαστε στο νερό γινόμαστε μέρος του υγρού στοιχείου. Η στεριά είναι εκεί έξω αλλά εμείς είμαστε μακριά της. Γύρω μας κολυμπούν ψαράκια και εμείς εντασσόμαστε με φυσικό τρόπο σ΄αυτό το περιβάλλον.  

*Πλήμνη: το κεντρικό τμήμα του τροχού από το οποίο περνά ο άξονας και από τον οποίο εκπορεύονται οι ακτίνες του τροχού.

Kalliopi