Υπάρχει, θα λέγε
κανείς, ένας άγραφος κανόνας. Όσο μεγαλώνει ο εσωτερικός διάλογος τόσο τα
πρόσωπα που τον υφίστανται, εκδηλώνουν προς τα έξω ανάλογη συμπεριφορά. Ο
θόρυβος του μυαλού τους, τους ωθεί σε αντι-δράσεις. Στιγμιαία μπορεί και να
τους καταπιεί. Κατόπιν, τους σπρώχνει σε πράξεις ανάλογες με εκείνες που
απεικονίζονται στην εσωτερική τους οθόνη. Άλλους τους εξωθεί στην αναγνώριση
της μοναδικότητάς τους, άλλους στην συνεχή αντιπαράθεση ενώ άλλους στην αέναη παραίτηση.
Όλες οι πράξεις
μας, χρειάζονται καθημερινή επιβεβαίωση για να συνεχίσουν να διαδραματίζουν
κάποιον ρόλο στην ζωή μας. Έτσι, μιλάμε συνεχώς στον εαυτό μας γι αυτές.
Δημιουργώντας έναν πηχτό σε περιεχόμενο κόσμο, μένουμε απομονωμένοι από τους
ήχους του κόσμου του Πραγματικού. Η
διαβάθμιση της απομόνωσης μας, χάρις σαυτόν τον εσωτερικού διάλογο, είναι αρκετά
μεγάλη. Η βαρύτερη μορφή της είναι αυτό που ονομάζουμε τρέλα ενώ η ελαφρότερη
είναι η αφηρημάδα μας.
Kalliopi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου