Το μέγεθος της αποστασιοποίησης
εξαρτάται από το πόσο αμετακίνητοι είμαστε σχετικά με αυτά που σκεπτόμαστε και
πόσο επιτρέπουμε στην παρατήρηση να εισχωρήσει μέσα μας. Όπως κοιτάμε τους
ανθρώπους που φωνάζουν μόνοι τους καθώς περπατούν, ξέροντας πως έχουν κάποια
διαταραχή, έτσι μας αντιλαμβάνονται και κάποιοι άνθρωποι που είναι σε ανώτερο
επίπεδο συνειδητότητας από εμάς. Σαν φυλακισμένους σε κάτι που μας κατέχει. Που
μας κυριαρχεί. Κάτι αόρατο και όμως συγχρόνως τόσο έντονο. Δεν νομίζω πως θέλουμε ούτε να το σκεφθούμε. Το πόσες φορές την
ημέρα πιάνουμε το μυαλό μας να φωνάζει μέσα μας δυνατά. Πόσες φορές και με
πόσους τρόπους εκφράζουμε αυτές τις φωνές με τον τρόπο που εκδηλώνουμε τις
ανάγκες μας. Πόσες πάλι φορές κλαίμε σιωπηλά για την μοίρα μας ή κάνουμε ένα
σωρό πράγματα για να τραβήξουμε την προσοχή των υπολοίπων.
Η ζωή μας είναι ο καθρέφτης του εσωτερικού μας θορύβου. Οτιδήποτε συμβαίνει
εκδηλώνεται μέσα από τον τρόπο που μιλάμε, από τον τρόπο που ζητάμε, από τον
τρόπο που απαντάμε, που επιδιώκουμε, που επιβεβαιωνόμαστε. Ο κόσμος των ήχων
είναι εκείνος που υπάρχει όταν δεν εκδηλώνουμε τίποτε από τα παραπάνω! Οι ήχοι,
είναι εκδηλώσεις ζωής χωρίς εσωτερικό θόρυβο. Αναδύονται από την σιωπή και
ξαναγυρίζουν σ΄αυτήν. Οι ήχοι, έρχονται σε επαφή μαζί μας δια μέσου αυτής της
σιωπής. Η σιωπή είναι ο αγωγός των ήχων προς εμάς. Είναι ένας φορέας της σχέσης
μας με τον κόσμο.
Kalliopi
Kalliopi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου