Διαίρεση και ροή (Μέρος 3ο)

Τα γεγονότα παγκοσμίως  έχουν περιπλακεί πολύ. Κάθε ημέρα που περνά μοιάζει να διογκώνει την ήδη δύσκολη κοινωνικοοικονομική κατάσταση. Όλοι προσπαθούν στα πλαίσια του γνωστού και του «επιτρεπτού» να δράσουν. Μοιάζει όμως να έχει χαθεί δια παντός η ευκαιρία για κάτι αληθινά αποτελεσματικό. Τα διεθνή γεγονότα δεν μπαίνουν στα γνωστά καλούπια. Δεν χωρούν πια οι παλαιές εξηγήσεις γι αυτά. Ξεχειλίζουν από παντού αναπάντητα ερωτήματα. Έχει χαθεί ακόμα κι αυτή η προσποιητή ελπίδα που καλιεργούσαν τα τελευταία χρόνια. Τώρα δεν μπορούμε ούτε καν να προσποιηθούμε την χαρά! Κάτι μέσα μας, μας προδίδει. Και ανήσυχοι, στριφογυρίζουμε, στον ύπνο μας... Μπορεί να μην είναι όνειρο; Μπορεί αυτό που βράζει να μην είναι στην φαντασία μας; Κι αν δεν είναι, τότε που βρίσκεται; Γιατί δεν διακρίνουμε τίποτε;

Δεν έχουμε μάθει να κατανοούμε απ ευθείας τα γεγονότα χωρίς να τα συνδέουμε με αυτά που μας έχουν διδάξει να βλέπουμε. Κάποτε όταν τα περιθώρια στενεύουν επικίνδυνα και η διαίρεση μας έχει αναγκάσει να μην βλέπουμε πέρα από την μύτη μας τότε αρχίζει να αναβλύζει ένας τρόμος. Μήπως στ΄αλήθεια κοιμόμαστε; Μήπως στ΄αλήθεια υπάρχει κάτι εκεί έξω; Αλλά σ΄ αυτό το σκοτάδι όπου ζούμε δεν διακρίνεται καμιά έξοδος. Όλες οι ερωτήσεις που θέτουμε είναι ανακυκλώσεις της ίδιας μηχανής του νου που έχει μάθει να μην αντιλαμβάνεται αλλά να καταπίνει αμάσητες τις εξηγήσεις για τα πάντα. Μοιάζει να μην υπάρχει κανένα εργαλείο που να μας βοηθήσει να βγούμε απ αυτήν την ύπνωση. Οι σκέψεις μας συνεχίζουν να λειτουργούν κατασταλτικά. Πάνω που κάτι πάμε να αντιληφθούμε, έρχεται μια προκαθωρισμένα διηρημένη  σκέψη και ρίχνει την συνείδηση μας στον ύπνο. Κι όταν ξαναξυπνάμε, έχει περάσει μεγάλο διάστημα. Μπορεί ώρες, μπορεί μέρες μπορεί και χρόνια... Που ήμασταν στο μεσοδιάστημα; Μα στην γνωστή κατοικία του βαθύτατου ύπνου μας. Στις σκέψεις μας. Στις επικρίσεις μας. Στις επιθυμίες μας. Στην κουβέντα με τις σκιές μας. Μέσα στις σκιές μας. Υπάρχουμε άραγε όταν κατοικούμε στις πεποιθήσεις μας για τον κόσμο; Ναι, θα έλεγε κάποιος αφού μας βλέπουν να κινούμαστε στον χώρο.  Ποιός όμως ρωτάει και ποιός απαντάει για μας; Και τι από εμάς υπάρχει; Μια μαριονέτα ίσως; Μια προγραμματισμένη φιγούρα που κινείται; Απολύτως προβλέψιμη, ειδικά όταν συμπεριφέρεται απρόβλεπτα! Μια μαριονέτα που δεν έχει ενότητα έτσι που είναι διαιρημένη σε χιλιάδες κουτάκια εξηγήσεων για το τι είναι ζωή. Και μην έχοντας ενότητα δεν έχει συνέπεια. Δεν έχει σταθερότητα. Ούτε συναισθηματική ούτε ηθική.

Kalliopi