Με τέτοιον τρόπο σχετιζόμαστε. Δηλώνοντας συνεχώς τα όρια της προσωπικής μας αντίληψης. Όσο το κάνουμε αυτό και το κάνουν
και οι άλλοι γύρω μας τόσο παγιώνουμε τις αποστάσεις μας. Ποτέ λοιπόν, κάτω από
τέτοιες συνθήκες, δεν μπορεί να αναπτυχθεί μια βαθιά και στοργική σχέση. Tα τείχη μας προεξέχουν πάνω από τις
ανάγκες μας για αγάπη και συντροφικότητα. Οι οποιεσδήποτε αποφάσεις μας στην ουσία είναι
αντι-στάσεις που συχνά προβάλουμε έχοντας το άγχος μήπως και χάσουμε τον εαυτό
μας. Ποιός είναι όμως αυτός ο εαυτός που αρνούμαστε τόσο πολύ να αποχωριστούμε;
Πόσο δικός μας είναι; Ξέρουμε στ΄αλήθεια τι είναι δικό μας; Υπάρχει κάτι μέσα
σ΄αυτήν την ζωή που να μας “ανήκει” πραγματικά;
Ακολουθούμε έναν
μηχανισμό κινήσεων και αντιδράσεων που αποκαλούμε ζωή και προσπαθούμε να
προφυλάξουμε αυτό το ασαφές κομμάτι μας από την “ισοπέδωση”. Ενεργούμε χωρίς
συνείδηση του τι λέμε, του τι κάνουμε
και του αντίκτυπου που έχουν αυτά σε μας και στους γύρω μας. Όσο
περισσότερο μηχανικοί είμαστε τόσο μακρύτερα βρισκόμαστε από το να αποκτήσουμε
μια ενότητα με τον εαυτό μας, το περιβάλλον και τους συνανθρώπους μας. Ο
οργανισμός μας, μην έχοντας έναν κεντρικό τροφοδότη ενέργειας, δρα υποφέροντας.
Υπολειτουργεί ή υπέρ λειτουργεί και αυτό τον εξαντλεί.
Δεν γνωρίζουμε το πως να φερθούμε στο σώμα μας και έχοντας μία τέλεια μηχανή στην
διάθεσή μας εκείνο που κάνουμε είναι να την απορρυθμίζουμε συνεχώς. Δεν είμαστε
οι μηχανές αλλά φερόμαστε σαν τέτοιες.
Έχουμε νου και αισθήσεις που υπολειτουργούν κάτω από προγράμματα
παλιά και δυσλειτουργικά. Κάνουμε
συνεχώς κακό στο σώμα μας και στο αεικίνητο πνεύμα μας μην μπορώντας να
φανταστούμε το μέγεθος του θαύματος του οποίου είμαστε μέρος.
Kalliopi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου