Κάποιο βράδυ στο
Ηρώδειο. Η Σιλβί Γκιλέμ στο πάλκο μαζί με έναν Ινδό χορευτή ξεδίπλωναν μπροστά στα
μάτια μας όλη τους την Τέχνη και την τεχνική τους. Ο χορός τους μας μάγευε και μας
καθήλωνε. Κάποια στιγμή η Γκιλέμ σταμάτησε τον χορό, ξάπλωσε κάτω στο σανίδι
και μας μίλησε για τον χορό και τον ενθουσιασμό. Μας αποκάλυπτε ένα μυστικό που
θεωρούσε απαραίτητη προϋπόθεση για την άντληση της μαγείας και την αποκάλυψη
της Τέχνης της στα μάτια μας. Είναι ο ενθουσιασμός για αυτό με το οποίο κάποιος
καταπιάνεται. Ο ενθουσιασμός που προέρχεται απ΄αυτό που κάνει. Ο τρόπος που το κάνει.
Παρατηρώντας τα
παιδιά να παίξουν, βλέπουμε να ξεδιπλώνουν έναν αυθορμητισμό και έναν
ενθουσιασμό που περιέχει μέσα του πολλή ενέργεια. Οι φωνές τους, σαν
τιτιβίσματα πουλιών, βεβαιώνουν ότι χαίρονται και ότι είναι εκεί με όλο τους το
πάθος και την ζωντάνια. Σιγά σιγά όμως,
περνώντας τα χρόνια, αυτή η ζωντάνια χάνεται και την θέση της παίρνει μια
παράξενη σοβαρότητα που συνοδεύεται από κατήφεια. Όλα γύρω μας και όλοι,
συναινούν σ΄αυτήν. Η σοβαρότητα θα λέγε κανείς πως είναι απόρροια της
ενηλικίωσης. Έτσι μας μάθαιναν στο σχολείο.
Ποιό είναι
πραγματικά το συστατικό το οποίο χάνουμε; Γιατί το χάνουμε και τι μας κοστίζει αυτό;
Τι υποτίθεται ότι
κερδίζουμε από αυτήν την αλλαγή;
Kalliopi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου