Έχετε μήπως
παρατηρήσει τι συμβαίνει όταν βλέπουμε έναν εφιάλτη; Ζούμε μέσα στο όνειρο σαν
να είμαστε στην πραγματικότητα. Οι ήχοι, οι κινήσεις μας, τα συναισθήματά μας
είναι ζωντανά. Αν κάποιος μας έλεγε, μέσα στον εφιάλτη μας, πως αυτό που ζούμε
δεν είναι αληθινό, πως θα αντιδρούσαμε;
Ζούμε, στον κόσμο
των ονείρων μας ή των εφιαλτών μας και σε εκείνον τον κόσμο μέσα στον οποία κατόπιν
“ξυπνάμε”. Αυτόν τον κόσμο που τον θεωρούμε σταθερό και στέρεο. Για κάποιο όμως
λόγο περιέχει τα χαρακτηριστηκά του εφιάλτη. Παρ όλα αυτά δεν διανοούμαστε ποτέ να
αναρωτηθούμε αν αυτό που ζούμε είναι σίγουρα αυτό που ονομάζουμε πραγματικό.
Και εάν είναι πως είμαστε τόσο σίγουροι ότι έχει την εικόνα αυτή;
Όταν η ζωή
μας, γίνεται σταδιακά εφιάλτης, τι μας κάνει να μην εξετάζουμε το ενδεχόμενο
του να λείπει κάποιο κομμάτι μας από αυτό που αποκαλούμε ύπαρξη; Μήπως το ότι αυτόν τον εφιάλτη τον βιώνει
προς το παρόν περισσότερο ο διπλανός μας;
Ο γειτονικός λαός, μια άλλη θρησκεία ή ο παραδίπλα πολιτισμός; Τι
σημαίνει όμως δίπλα; Και τι σημαίνει να βλέπουμε μόνο αυτά που συμβαίνουν στους
“άλλους”; Μήπως ήλθε η στιγμή να
αναρωτηθούμε για όλα αυτά; Ένα χαρακτηριστικό στοιχείο του εφιάλτη είναι η
σταδιακή αίσθηση του ότι αυτό που ζούμε είναι τόσο πολύ αληθινό που δεν
μπορούμε πλέον να το αντέξουμε. Μήπως αυτό ακριβώς το στοιχείο μας οδηγήσει στην συνειδητοποίηση της κακής θέσης μέσα στην οποία βρισκόμαστε; Μήπως όλο
αυτό είναι η προετοιμασία μας για ένα απότομο ξύπνημα;
Kalliopi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου