Κοιτώντας κάποιος έναν πίνακα ζωγραφικής του Δυτικού κόσμου θα διαπιστώσει
πως είναι δουλεμένος απ΄άκρη σ΄άκρη. Είναι παντού γεμάτος. Αν αντίθετα
παρατηρήσει ένα έργο που προέρχεται από την Ιαπωνία ή την Κίνα (ιδίως έργα
παλαιοτέρων εποχών) θα διαπιστώσει ότι ο καλλιτέχνης της Άπω Ανατολής, αφήνει
μεγάλα κενά διαστήματα που επεμβαίνει σ΄αυτά ελάχιστα έως καθόλου. Γιατί
συμβαίνει αυτό; Κάτω από την απεικόνιση των έργων υπάρχει ο τρόπος που
αντιλαμβάνονται τον κόσμο. Για τους Δυτικούς είναι ένας κόσμος που ο ανθρώπινος
νους μπορεί να πλησιάσει και να ερμηνεύσει ενώ για τους Ασιάτες είναι
πρωταρχικό να αναδειχθούν οι κενοί χώροι όπου μέσα τους υπάρχουν και
εμφανίζονται όλα. Στους μεν Δυτικούς
κυριαρχεί η πίστη στην παντοδυναμία της σκέψης ενώ στους Ασιάτες οι κοσμικοί
νόμοι στους οποίους εντάσσεται και ο άνθρωπος.
Όταν αρχίσουμε να παρατηρούμε τον κόσμο γύρω μας, δεν αισθανόμαστε την ανάγκη
να τον γεμίζουμε με σιγουριές και πεποιθήσεις. Αντίθετα θα νιώσουμε να
πνιγόμαστε μέσα τους. Το πρώτο πράγμα που θα αντιληφθούμε θα είναι ο χώρος. Το
κενό διάστημα που υπάρχει ανάμεσα σε δύο αντικείμενα, δύο σκέψεις, δύο επιθυμίες.
Από την στιγμή που αντιλαμβανόμαστε αυτό τον χώρο, μας δίνεται η
δυνατότητα να τον περιεργαστούμε. Αρχίζουμε και αντιλαμβανόμαστε
την ενότητα μας.
Kalliopi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου