Ο ενθουσιασμός (Μέρος 3ο)

Είναι η δροσιά της ζωής. Εκείνες οι σταγόνες που πέφτουν κάθε χάραμα πάνω στα φύλλα των δέντρων και των θάμνων και χαρίζουν σ΄αυτά την ενέργεια για να ζήσουν μια ακόμη μέρα ζωντανά. Αυτή η δροσιά που στους ανθρώπους εκφράζεται με ένα γέλιο ή με μια υπέροχη αρμονία στις κινήσεις τους καθώς εκτελούν οποιαδήποτε εργασία, είναι εκείνο που τους διαφοροποιεί από τους υπόλοιπους. Καθώς περνούν από την μία δραστηριότητα στην άλλη, εκείνο που βλέπουμε σ΄αυτούς είναι η παρουσία τους την κάθε στιγμή. Όχι η μεγένθυση του εκάστοτε εγώ που πηγάζει από την θέληση να αποδείξουμε πως υπάρχουμε μέσα από αυτό που κάνουμε. Μιλάμε για την παρουσία μαζί με την ενεργητική ησυχία που περιγράφουν τον άνθρωπο που δρα με ταπεινότητα αλλά και έντονο ενθουσιασμό καθώς εισχωρεί βαθειά σ΄ότι κι αν κάνει.  Αυτό τον οδηγεί σε κάτι βαθύτερο και λεπτότερο. Σαν να βουτά, με όλο του το πάθος, σε μια βαθειά καθαρή πηγή και ανασύρει από αυτήν την ίδια  την ενέργεια της δημιουργίας των πάντων.

Το νερό είναι καθαρό και βαθύ καθώς το φως της μέρας το εγκαταλείπει σταδιακά. Βουτώ στο θολό τοπίο και διακρίνω τις νησίδες της άμμου στον βυθό. Περιβάλλομαι από γαλάζια και μπλε στρώματα νερού αλλά κυρίως από σιωπή. Σπρώχνω τα χέρια μου για να πάω βαθύτερα. ΄Οσο κατεβαίνω νιώθω σαν ένα υδρόβιο ον που ξαναγυρνά στο φυσικό του περιβάλλον. Μετά σηκώνω το κεφάλι και η ανάδυση γίνεται από τα σκούρα στα φωτεινότερα στρώματα του νερού. Οι ακτίνες του τελευταίου φωτός εισχωρούν και συνοδεύουν την επιστροφή μου. Το κεφάλι μου βγαίνει πρώτο στον κόσμο του αέρα και αναπνέει μαλακά.

Kalliopi