To sottofondo (Μέρος 2ο)

Η σιωπή και ο χώρος.  Όλες οι απαντήσεις είναι κρυμμένες κάτω από τις λέξεις. Πίσω από τις εικόνες, ανάμεσα στους ήχους. Ας βγούμε στον δρόμο και ας κοιτάξουμε τους ανθρώπους. Όχι την εμφάνιση τους  αλλά το πρόσωπό τους, το σώμα τους. Θα διαπιστώσουμε γρήγορα ότι οι περισσότεροι απουσιάζουμε.

Αλλά από που απουσιάζουμε;  Και αν συμβαίνει αυτό, τότε που βρίσκομαστε; Αν δείξουμε προσοχή βλέπουμε πως περπατούν πλάι μας άδεια σώματα που κινούνται μηχανικά. Και το πρόσωπο τους μοιάζει σαν να ταξιδεύει κάπου αλλού. Μετά παρατηρούμε ένα πουλί. Ένα φυτό ή την θάλασσα. ΄Ολα μοιάζουν να είναι παρόντα την στιγμή που εμείς τα παρατηρούμε. Η ζωή τα περικλείει ολόκληρα κάθε στιγμή. 
Γιατί εμείς δεν είμαστε μέσα στο σώμα μας; Διότι δεν είμαστε στο παρόν. Το μυαλό μας ταξιδεύει συνεχώς σ΄έναν εικονικό κόσμο παρελθόντος και μέλλοντος. Εκείνο που διαδραματίζεται στο παρόν είναι το μόνο που δεν είναι εικονικό.

Εκείνο που παρατηρούμε σε ότι καταφέρνει να είναι στο τώρα είναι ότι περιβάλλεται από σιωπή. Μια ησυχία όπου κάνει τις εκδηλώσεις της ζωής να αναδύονται από κάπου βαθύτερα. Είναι σαν να βρισκόμαστε πλάι σ΄ένα ορμητικό ποτάμι. Όλα σφύζουν από ενέργεια. Και όμως αυτό το βροντερό παρόν προέρχεται από ένα σιωπηλό και απέραντο πεδίο. Κανένας ήχος δεν μπορεί να παραχθεί από την φασαρία, κανένα οικοδόμημα σε γεμάτο χώρο.

Σηκώνω το βλέμμα μου στον ουρανό. ΄Ενα πουλί πετά και διαγράφει αόρατα σχήματα. Δεν ακούω τον ήχο των φτερών του, δεν ακουμπώ τον άνεμο κι όμως νιώθω πως πλέει στην σιωπή του κόσμου που από μέσα της γεννιούνται όλα τα όντα. Όλες οι δημιουργίες. Μια αιώνια μήτρα είναι η σιωπή. Όσο της δίνεις προσοχή στην καθρεφτίζει. Η σιωπή και η προσοχή πάνε μαζί. Όσο τους διαθέτουμε χώρο τόσο αμβλύνεται ο κόσμος μας. Καθώς παρακολουθώ την νύχτα την Σελήνη που ανατέλλει, ανατέλλει και ο χώρος για να την συμπεριλλάβει.΄Οσο στρέφουμε την προσοχή μας προς τον κόσμο, ο κόσμος μας θα επεκτείνεται ολοένα για να μας περιβάλλει. Τότε ο χώρος του κόσμου γίνεται ο χώρος μας.
Kalliopi