Τετάρτη 3 Ιουνίου 2015

Η γνώση μας περί του αληθινού (Μέρος 4ο)


Η επίγνωση της κατάστασης αυτού που ονομάζουμε αληθινό είναι το πρώτο βήμα για να προχωρήσουμε μετά στο επόμενο. Αν το μέλημά μας είναι διαρκώς να αποφεύγουμε να δούμε, τότε μας φαντάζομαι σε έναν μακάβριο χορό να μας σέρνουν τα πιστεύω μας μέχρι την άβυσσο. (μου θυμίζει την προ- τελευταία σκηνή από την έβδομη σφραγίδα, Μπέρκμαν). 
Όταν αυτό που υποστηρίζουμε σαν αληθινό έχει πάρει τρομακτική όψη, μπορεί να είναι ο συναγερμός για την αφύπνιση μας. 
Αφύπνιση σημαίνει να μπούμε στην διαδικασία να μην εμπιστευόμαστε πια εκείνα που μέχρι χθες θεωρούσαμε σαν αλήθεια. Να αφήσουμε τον χώρο μας, όσο γίνεται πιο άδειο για να μπορέσει να εισχωρήσει κάτι άλλο. Να μην κάνουμε υποθέσεις γιατί εκείνο που γνωρίζουμε και εκείνο που δεν γνωρίζουμε, δεν σχετίζονται. Δεν υπάρχει γέφυρα ανάμεσά τους. Δεν υπάρχει μονοπάτι που να μας οδηγεί σ΄αυτό (Κρισναμούρτι).
  Με τα μέτρα του υπνωτισμένου μας νου δεν θα μπορέσουμε ποτέ να δούμε. Ότι αντιλαμβανόμαστε μέσω αυτών των μέτρων θα είναι πάντοτε μέρος του παλαιού μας κόσμου. Μόνο η σταδιακή παραίτηση μας απ΄αυτόν θα μας βοηθήσει να πατήσουμε το πόδι μας στο έδαφος του αληθινού. Το έδαφος αυτό είναι φτιαγμένο από συνειδητότητα. Μια ποιότητα που δεν γνωρίζουμε τα χαρακτηριστικά της και δεν μπορούμε να κάνουμε καμιά υπόθεση γι αυτήν. Οι υποθέσεις δεν είναι ο ενδεδειγμένος δρόμος. Ίσως το να πιάσουμε τον εαυτό μας επ΄αυτοφώρω να κοιμάται να είναι η αρχή.
Kalliopi


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου