Έχουμε καταφέρει, για να μην ενοχλούμαστε,
να δημιουργήσουμε έναν τοίχο γύρω μας αλλά αυτός ο τοίχος μας κάνει να
αισθανόμαστε απομονωμένοι, θυμωμένοι και συγχρόνως αδύναμοι να πάρουμε την ζωή
μας στα χέρια μας. Καθώς είμαστε αποδυναμωμένοι, δεν μπορούμε παρά
να ασκούμε κριτική για τα κακώς κείμενα της ζωής. Αλλά ασκώντας κριτική διαιωνίζουμε το
Εμείς και οι ΄Αλλοι. Τίποτε όμως δεν αλλάζει απ΄αυτήν την θέση. Αν δεν λαμβάνουμε καθόλου μέρος σε συζητήσεις αντιπαραθέσεων σιγά σιγά
αποτοξινωνόμαστε από τη άσκηση κριτικής που μας τοποθετεί στην μια πλευρά ή
στην άλλη. Παρατηρούμε τα γεγονότα ενώ παράλληλα κάτι αρχίζει να αναδύεται μέσα
μας. ΄Ενας χώρος που μας επιτρέπει να δούμε καθαρότερα. Βλέποντας καθαρότερα όλα φαντάζουν πιο κοντά. Σαν τον Βοριά που όταν φυσά παίρνει μαζί του και την μουντάδα της
ατμόσφαιρας και ο ορίζοντας έρχεται
θαρρείς προς το μέρος μας. Ο χώρος που επιτρέπουμε να υπάρξει γύρω από τα
γεγονότα, μας αποζημιώνει χαρίζοντάς μας την ενέργεια που χρειαζόμαστε για να
προχωρήσουμε. Αυτή η αρχική ενέργεια μας αφυπνίζει και μας κρατά ξύπνιους για μικρά χρονικά διαστήματα. Σιγά
σιγά, εξασκώντας την παραμονή μας στην παρούσα στιγμή, αυτά τα διαστήματα γίνονται συχνότερα και ίσως και μεγαλύτερα σε διάρκεια. Αυτό μας
μεταμορφώνει αργά και σταθερά.
Εκείνο που θα
γίνουμε θα μας φέρει σε μία πρωτόγνωρη σύνδεση με ότι συμβαίνει στο κοντινότερο
αλλά και στο ευρύτερο περιβάλλον μας. Εμβαπτιζόμαστε σε μία πληρέστερη επαφή
με κάθε τι που προσεγγίζουμε. Αναδύεται
έτσι η συμπόνια μας γι αυτό. Ο χώρος που στην αρχή μας φάνταζε βουβός και
απρόσωπος, τώρα μοιάζει όλο και περισσότερο με μια τεράστια αγκαλιά που μέσα
της νιώθουμε ασφαλείς και από αυτήν αντλούμε την ενέργεια που χρησιμοποιούμε
για την ευρύτερη ένταξή μας σ΄αυτήν.
Για να γεννηθεί ένας καινούργιος κόσμος
θα πρέπει να τον έχουμε κατ΄αρχάς φανταστεί. Τίποτε απολύτως δεν μπορεί να συμβεί εάν δεν
επιθυμούμε σφοδρά την γέννησή του.
Kalliopi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου