Είμαστε πολλοί (Μέρος 2ο)

Διαβάζουμε βιβλία, κάνουμε πνευματικές ασκήσεις οι πιο προχωρημένοι ενώ κάποιοι άλλοι κάνουμε νηστείες. Υποβάλουμε τον εαυτό μας σε κάθε είδους άσκηση αλλά έρχεται μια στιγμή όπου κάτι δεν “υπακούει” στο σχέδιο που έχουμε στον νου μας για τον κόσμο και τότε όλα καταρρέουν. Μας βγαίνει ό χειρότερος εαυτός μας και την ίδια στιγμή μας σιχαινόμαστε γι αυτό. Μας χαλάει την εικόνα που έχουμε φτιάξει με τόση επιμέλεια. Τι είναι εκείνο που μας πολεμά πισώπλατα; Πως μπορεί και ζει μαζί μας; Γιατί δεν μπορούμε να το εξαφανίσουμε;  Έχουμε ποτέ παρακολουθήσει τον εαυτό μας και τις αντιδράσεις του; Έχουμε παρατηρήσει το πόσοι άνθρωποι δρουν μέσα από εμάς; Γιατί νομίζετε πως μπορεί να συμβαίνει αυτό;

Πολλά συμπεράσματα ξεκινούν από την λάθος εντύπωση ότι οι σκέψεις μας είναι ατομικές παρατηρήσεις μας για την ζωή και τον κόσμο. Συμβαίνει όμως αυτό στ΄αλήθεια; Αυτά που σκεπτόμαστε είναι πραγματικά δικά μας; Πρόκειται δηλαδή για εμπνεύσεις που εκδηλώνονται από την προσωπική παρατήρηση μας;

Οι σκέψεις μας σχεδόν σε όλη τους την έκταση είναι ιδέες για το πως είναι ή το πως θα έπρεπε να είναι τα πράγματα. Αυτές οι ιδέες είναι αποθηκεύσεις που είχαμε κάνει κάποια στιγμή στο παρελθόν. Οι σκέψεις μας λοιπόν αποτελούνται από αναμνήσεις, κυρίως, όπου μας οδηγούν δια μέσου της ταύτισής μας με αυτές, σε συγκεκριμένες αντιδράσεις. Όσο ταυτιζόμαστε με τις σκέψεις μας, χωρίς να μπαίνουμε στην διαδικασία να τις παρατηρήσουμε, τόσο οι “δράσεις” μας  θα περιέχουν κάτι το ακατανόητο ακόμα και για εμάς τους ίδιους. Πολλοί ειδικοί στην ανθρώπινη συμπεριφορά προτείνουν διάφορες "θεραπείες" όπου βοηθούν στο να μην είμαστε τόσο εριστικοί, στο να ελέγχουμε την θλίψη ή το άγχος μας και να  δρούμε μέσα στα πλαίσια του κοινωνικού φυσιολογικού  σε κάθε κατάσταση. Έμείς όμως έχουμε επιρροές από τους παππούδες μας, από τους δασκάλους μας, από τα είδωλα της νιότης μας, από τους εραστές μας, τους φίλους μας,  τους πνευματικούς μας δασκάλους, από την κοινωνική ομάδα μέσα στην οποία κινούμαστε, από την  πολιτική παράταξη στην οποία ανήκουμε.

Kalliopi