Ο ενθουσιασμός (Μέρος 2ο)

Εκείνο που σιγά σιγά εξατμίζεται είναι η ενέργεια της ίδιας της ζωής. Εκείνη η ενέργεια με την οποία ήλθαμε στον κόσμο και που μας έχει δοθεί για να την κατανοήσουμε, για να την αποδεχθούμε και τέλος να την διατηρήσουμε. Αντί γι αυτό όλοι μας δείχνουν τον δρόμο της παραίτησής μας από αυτήν. Η σοβαρότητα είναι ο τρόπος για να εξομοιωθούμε με τους άλλους ενήλικες και η σωστή συμπεριφορά είναι η απόδειξη ότι καταλάβαμε πολύ καλά τον συμβιβασμό και γίναμε και μεις μέρος αυτής της σιωπηλής συμφωνίας.

 Όλη η εκπαίδευσή μας, μας προσανατολίζει στο να συμβιβαστούμε με έναν καλό μισθό και μια κοινωνικά αποδεκτή ζωή. Καταναλώνουμε χρόνια σε σπουδές και προσπαθούμε να φθάσουμε στόχους που κυρίως έχουν θέσει οι άλλοι για μας. Όταν κάποτε φθάνουμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα, θεωρούμαστε από τους τυχερούς. Υπάρχουν άλλοι που είτε δεν προσπάθησαν πολύ είτε δεν πίστεψαν αρκετά στους στόχους τους και χάθηκαν κάπου στην μέση της διαδρομής. Παραιτήθηκαν από τον τελικό σκοπό και συμβιβάστηκαν με τα λιγότερα. Ούτε όμως εκείνοι που τα κατάφεραν ούτε εκείνοι που δεν τα κατάφεραν φαίνονται να είναι ικανοποιημένοι. Μήπως η ζωή δεν είναι το κυνήγι κάποιων στόχων; Μήπως της χρειάζεται αυτό το πρωτογενές συστατικό για να έχει το νόημα και την αξία που την περιέχει; Τι είναι ο ενθουσιασμός που διακρίνουμε στα παιδιά ή σε κάποιο βλέμμα η σε κάποιο χαμόγελο ενός ενήλικα;

Kalliopi