Η γνώση μας περί του αληθινού (Μέρος 1ο)

“Προηγουμένως όμως, για να μην καταλάβει ποτέ πως ήταν πλάσμα ονείρου, και να θεωρεί τον εαυτό του άνθρωπο σαν τους άλλους, του εμφύσησε  την λήθη του χρόνου της μαθητείας του.” Χ. Λ. Μπόρχες

   Τι μας κάνει να πιστεύουμε ότι εκείνο που βλέπουμε, αγγίζουμε ή εκείνο που μας περιβάλλει είναι έτσι όπως  μέχρι σήμερα το έχουμε αποδεχθεί; Όλοι ίσως απαντήσουν ότι η κοινή αποδοχή της ύπαρξης ενός δέντρου, κάνει το δέντρο να υπάρχει. Το ίδιο ισχύει και όταν πρόκειται για τους  φυσικούς νόμους, όπως και για τις εκάστοτε ηθικές αξίες. Αποδεχόμαστε πως υπάρχει το οτιδήποτε γιατί μας έχουν μάθει να το βλέπουμε με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Και δεν έχει περάσει ποτέ από τον νου μας να το αμφισβητήσουμε. Για ποιόν λόγο άλλωστε. Πρόκειται για κοινές αλήθειες που βοηθούν την “μηχανή” του κόσμου να δουλεύει χωρίς την συχνή χρήση οδηγιών! Με αυτόν τον τρόπο αλλάζουμε κάτι στην μηχανή μόνον όταν διαπιστώσουμε ότι έχει καταστροφικό αποτέλεσμα και κάνει αδύνατη την συνέχιση της πορείας της καθημερινότητας μας. 

Σ΄ένα τέτοιο σημείο βρισκόμαστε σήμερα. Όλα τα σημάδια δείχνουν μια ανθρωπότητα που καταρρέει κάτω από το ίδιο της το “κοινωνικό” φορτίο. Καταρρέει δηλαδή από τους ίδιους της τους κανόνες τους οποίους έθεσε στο παρελθόν. Η δυστυχία, οι πόλεμοι σε πολλά σημεία του πλανήτη, οι τεράστιες κοινωνικές ανισότητες, κάνουν το τοπίο να δείχνει εφιαλτικό. Εκείνο όμως που επιτείνει τον εφιάλτη είναι η συνέχιση του κοινωνικού ύπνου. Δηλαδή το ότι αυτό όλο το τοπίο μοιάζει να μην γίνεται αντιληπτό από τους περισσότερους. Ξαναθέτουμε λοιπόν το ερώτημα. Τι είναι εκείνο που μας κάνει να πιστεύουμε ότι αυτό που ζούμε ή αυτό που βλέπουμε είναι αληθινό;

Kalliopi