Η αγωνία μας
να θάψουμε όσο μπορούμε πιο πολύ το φόβο του σκοταδιού μας, μας οδηγεί
σε πράξεις απόγνωσης και εξευτελισμού. Αλλά δεν μας πολυενδιαφέρει. Μας αρκεί να
καταπνίξουμε την παρουσία του μέσα μας. Γιατί όμως φοβόμαστε τόσο πολύ να το
αντιμετωπίσουμε; Ίσως γιατί είναι κάτι
που νομίζουμε πως δεν μπορούμε να αγγίξουμε το εύρος του. Έτσι προκειμένου να
βρισκόμαστε συνεχώς αντιμέτωποι μ΄αυτό, προτιμούμε να το σπρώχνουμε όλο και βαθύτερα για να μην το βλέπουμε. Υποκρινόμαστε πως σχεδόν δεν υπάρχει.
Κάθε μας κίνηση όμως το προδίδει. Είναι εκεί παρόν.
Σήμερα πιο πολύ από κάθε
άλλη φορά οι άνθρωποι ανήμποροι να απαλλαγούν απ΄αυτό προσκολλούνται όλο
και περισσότερο στον καταναλωτισμό. Τα
αποκτήματά μας παίζουν τον ρόλο των
σωσιβίων που μας “γλυτώνουν” από το κοίταγμα στο εσωτερικό μας χάσμα. Όμως το
έρεβος ελλοχεύει παντού. Σε κάθε μας ανασφάλεια, σε κάθε μας φοβισμένο κοίταγμα προς το άγνωστο,
σε όλες τις γραπτές μας δεσμεύσεις. Στην
πραγματικότητα είμαστε εθισμένοι στο σκοτάδι.
Δεν ξέρουμε άλλον τρόπο να υπάρχουμε παρά μέσα από τους βαθύτερους φόβους μας.
Της μοναξιάς, του θανάτου και της ανυπαρξίας. Ο τρόπος που απαιτούμε από τους
άλλους την προσοχή τους, την αγάπη τους και την αιώνια πίστη τους, είναι μόνο
κάποιες από τις εκφράσεις του εθισμού μας. Όπως και ο θυμός μας ή η
απελπισία που τυλίγει την κάθε προσπάθεια μας να αγκιστρωθούμε από κάπου.
Kalliopi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου