Το πρώτο πράγμα που αντιλαμβάνεται κάποιος ο οποίος θέτει τον εαυτό του σε
διαδικασία αφύπνισης είναι η δυσκολία που περιέχει αυτή του η πράξη. Βρισκόμαστε
σε μια κατάσταση που θυμίζει το νήπιο όταν κάνει τις πρώτες του προσπάθειες να
σηκωθεί στα δύο του πόδια. Αυτό όμως το “άλμα” χρειάζεται τώρα να το κάνει
κανείς ως ενήλικας, αναλαμβάνοντας την ευθύνη αυτής της πράξης. Και αυτό είναι
δύσκολο.
Περιμένουμε πολλά χρόνια για να μας αποδεχθούν ως ενήλικες όπως επίσης να
ενεργούμε ως κύριοι της ζωής μας. Κατά την διάρκεια των σπουδών μας δεχόμαστε
συνεχώς συμβουλές και όλοι γύρω μας για πολλά χρόνια μας αντιμετωπίζουν σαν
τους εκκολαπτόμενους πολίτες μέχρι που μια ημέρα μας δίνουν το ελεύθερο να
αποφασίζουμε για τον εαυτό μας. Όταν εν τέλει οι νέοι, με τις ευλογίες της
πολιτείας και της οικογένειάς τους, χρήζονται ενήλικες, περνούν στην περίοδο
που αισθάνονται μια σχετική αυτονομία. Αν κάποιος τους πει σ΄αυτήν την φάση,
πως η πραγματικότητα μέσα στην οποία ζούσαν μέχρι τώρα είναι μόνον ένα νηπιακό
στάδιο της ανθρώπινης συνειδητότητας και ότι θα χρειαστεί να το κατανοήσουν και
να το προσπεράσουν, θα αιστανθούν πως όλη τους η ζωή μέχρι τώρα ήταν βασισμένη
σ΄ένα φιάσκο. Και εν μέρει θα έχουν δίκιο. Γιατί παρ΄όλο που πολλοί βλέπουν την
ηθική, κοινωνική και υπαρξιακή κρίση, κάνουν ότι μπορούν να γαντζωθούν από
κάπου και να υποκριθούν πως τα καταφέρνουν. Έτσι, σε καθημερινή βάση,
συνεχίζουν την ζωή τους ενώ ενδόμυχα εύχονται κάτι ν΄αλλάξει.
Ο άνθρωπος που
νομίζει πως έχει τα ηνία της ζωής του στα χέρια του, θα δυσκολευθεί να
ξαναμπεί στην ψυχολογική θέση του μαθητευόμενου. Η πρώτη δυσκολία που
αντιμετωπίζει είναι ο τοίχος της εγωκεντρικής του ύπαρξης. Σαμποτάρει την
δυνατότητα της εξέλιξης του γιατί του είναι πολύ δύσκολο να ακυρώσει όλη την
προηγούμενη προσπάθεια του. “Δεν μπορεί, θα υπάρχει κάτι να κάνουμε, από εδώ
που βρισκόμαστε”, λέει. Φανταστείτε ένα νήπιο να θέλει να περπατήσει κρατώντας και
την συνήθεια του μπουσουλήματος!
Kalliopi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου