Η καταγραφή της
ροής ενός γεγονότος από τον καθένα μας, μας καθιστά μοναδικούς. Η στιγμή που
εμείς, μέσα από την δική μας θέση αντιλαμβανόμαστε, είναι ανεπανάληπτη. Αυτό
μας εξυψώνει και μας τοποθετεί στην θέση του νοήμονος όντος που καταγράφει και
αφομοιώνει την αιώνια ροή της ζωής. Έτσι, αφήνοντας νοητικό χώρο, στην ουσία,
ανοίγουμε την πόρτα στην συμπαντική νοημοσύνη να εισχωρήσει μέσα μας και να
μας κατευθύνει στην πολυπλευρική
αντίληψη της πραγματικότητας.
Όσο
κρατάμε τις συναισθηματικές μας μνήμες, αυτή η πόρτα παραμένει κλειστή. Εμείς
και το Εγώ μας, παραμένουμε έξω. Απομονωμένοι και δυσλειτουργικοί. Στην μνήμη
μας είμαστε κάθε φορά που δεν είμαστε στο παρόν και μέσω της μνήμης λειτουργούμε
“αυτόματα”.
Ενεργούμε με αυτόν τον τρόπο κάθε φορά που μας μιλούν και μεις
έχουμε έτοιμη την απάντηση, πριν ακόμα ακούσουμε αυτό που έχουν να μας πουν.
Χρησιμοποιούμε την μνήμη κάθε φορά που αναζητάμε να ζήσουμε την ίδια εμπειρία
με κάποια άλλη του παρελθόντος. Που αρνούμαστε να ζήσουμε ένα νέο γεγονός.
Kalliopi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου