Η αφύπνηση και οι δυσκολίες της (Μέρος 2ο)

 Όσο δύσκολο κι αν είναι, θα μπούμε στην διαδικασία να εγκαταλείψουμε πολλά από εκείνα που μέχρι σήμερα θεωρούσαμε σαν πυλώνες της ζωής μας. Προχωρώντας, χρειάζεται να αφήσουμε το έρμα τους και να ελαφρύνουμε. Ελαφρότεροι, μπορούμε να γίνουμε πιο ευάλωτοι στις δονήσεις που ούτως ή άλλως μας διαπερνούν αλλά δεν τις αντιλαμβανόμαστε. Η διαδικασία της συνειδητοποίησης της κατάστασης που βρισκόμαστε τώρα, είναι το πιο σημαντικό βήμα.  Όταν θα αρχίσουμε να ξεχωρίζουμε τις στιγμές που “ενεργοποιούμε” την συνείδησή μας, θα μας είναι αδύνατον να τις μπερδέψουμε με εκείνες μέσα στις οποίες είμαστε στο off. Η προσεκτική ακοή και η όραση, χωρίς ενδιάμεσες επεξηγήσεις της σκέψης, είναι τα χαρακτηριστικά της νέας μας κατάστασης. Όλες οι αισθήσεις οξύνονται και αποκτούν επιτέλους την αξία που εμπεριέχουν. Είμαστε εξοπλισμένοι με αισθητήρες οι οποίοι είναι απενεργοποιημένοι. Για να καταστούν ενεργοί χρειάζεται την επίπονη προσπάθεια μας να θυμηθούμε ότι υπάρχουμε αυτήν την στιγμή. Την κάθε  στιγμή. Να ακούσουμε τους ήχους της κάθε στιγμής. Να έχουμε την αίσθηση της αφής της στιγμής εκείνης, να μυρίσουμε τις μυρωδιές, να δούμε εκείνο που αυτή την στιγμή συμβαίνει. Να είμαστε ανοιχτοί στις αισθήσεις μας.  
Κάθε στιγμή που περνά, έχουμε δυο χέρια που κινούνται, που είναι φτιαγμένα για ν΄ ακουμπούν, να εκφράζουν, να δουλεύουν. Έχουμε τα πόδια μας, το σώμα μας που είναι ολοζώντανα. Όμως δεν κατοικούμε, παρά σπάνια μέσα τους. Αυτά ακολουθούν μηχανικά τις κινήσεις του νου μας και από την μη ανάμνηση του κέντρου από το οποίο εκπέμπουμε. Γιατί δεν θυμόμαστε ποτέ τον εαυτό μας.
Kalliopi