Η αφύπνηση και οι δυσκολίες της (Μέρος 4ο)

Φανταστείτε πως βλέπουμε σε μια οθόνη κινηματογράφου έναν μαυρόασπρο κόσμο και ξαφνικά από μια του γωνία να μετατρέπεται και να γίνεται σταδιακά έγχρωμος! Έτσι κάπως συμβαίνει και με την αφύπνιση μας. Η συνειδητότητα δίνει σταδιακά στον κόσμο το χρώμα του. Φωτίζει το κάθε κομμάτι που ακουμπά και του χαρίζει λάμψη και παρουσία. Αποσύροντας τον άσκοπο θόρυβο του νου μας, ο χώρος που απομένει είναι το βασίλειο του πραγματικού. Είναι ένα βασίλειο που εμπεριέχει όλες τις έννοιες του παραμυθένιου. Είναι αρμονικό, ειρηνικό, λαμπερό, και εκείνοι που ζουν μέσα σ΄αυτό, είναι ήσυχοι και φέρουν μιαν άφθαρτη χαρά. Η ειρωνεία, η απαξίωση, η φιλαρέσκεια, η υπεροψία, η απληστία είναι χαρακτηριστικά που δεν ανήκουν στην χώρα του πραγματικού. Ζουν στον ασαφή και άστατο κόσμο των σκέψεων. 
Όσο όμως ταυτίζουμε τον εαυτό μας με τις σκέψεις μας, έχουμε την εντύπωση πως το βασίλειο του πραγματικού δεν υπάρχει. Όλος ο χώρος της ύπαρξής μας έχει καταληφθεί. Δεν υπάρχει τίποτε κενό για να εισχωρήσει το πραγματικό.  Το φως της αφύπνισης είναι έγχρωμο και πολυπλευρικό. Όπου κι αν φωτίσει μοιάζει σαν να βλέπει κανείς μέσα από 3D γυαλιά. Δεν μπορεί να ξεχάσει την εμπειρία αλλά και δεν μπορεί και να την επαναλάβει χωρίς τον εξοπλισμό της αποταύτησης του από τον κλειστό κόσμο των σκέψεών του. Η αποταύτηση είναι η προσοχή μας. Είναι αυτή η εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση του να παραμένεις στο παρόν, χωρίς την παρέα του μουρμουρητού της εσωτερικής φωνής που σου λέει ένα σωρό πράγματα, τα περισσότερα από τα οποία είναι απολύτως άχρηστα.
Kalliopi