Η αμυντική ευφυία (Μέρος 3ο)

 Αν συνεχίζαμε το αξιόλογο έργο μας αλλά παράλληλα στρέφαμε την ευφυΐα μας και στο πως να παράγουμε αληθινή ζωή; Αν γινόμαστε περισσότερο υπεύθυνοι και λιγότερο ευθυνόφοβοι υπάλληλοι; Αν αφουγκραζόμαστε περισσότερο τις πραγματικές μας ανέγκες; Ίσως να αντιλαμβανόμαστε το πόσο διαιωνίζουμε τα μικρά μας προβλήματα.Ίσως να καταλαβαίναμε πως για να προσφέρουμε σε μια έρευνα χρειαζόμαστε πρώτα απ΄όλα έναν ενιαίο εαυτό. Μέσα από ένα κέντρο που να γνωρίζει την ενότητά του και από εκεί να ξεκινά την κάθε του ενέργεια. Που να αντιλαμβάνεται την ρέουσα πραγματικότητα και να παρατηρεί τον κόσμο σαν ένα αδιαίρετο σύνολο. Που να μην υποδύεται αλλά να ζει και να δρα μέσα από την ροή των γεγονότων. Που να μην σέρνει την σημαντική ταυτότητά του παντού αλλά αυτή η ιδιότητά του να τον διευκολύνει να αντιλαμβάνεται και όχι να περιχαρακώνεται πίσω της.  Είμαστε κατακλεισμένοι από ευφυείς - απομονωμένους ανθρώπους που στο πίσω μέρος του μυαλού τους υπάρχει ακόμα η ανάγκη να αποδείξουν το πόσο ξεχωριστοί είναι ή από εκείνους που είναι δειλοί και διαθέτουν την εφυία τους χωρίς να εξετάζουν το που καταλήγουν οι εργασίες τους ή η Τέχνη τους. Αυτή θα έπρεπε να είναι η πρώτη τους προτεραιότητα.  Όσο κοιτάμε οπουδήποτε αλλού εκτός από την δική μας δοκό που είναι σφηνωμένη στο μάτι μας η κατάσταση αυτού του κόσμου δεν μπορεί να αλλάξει. Ο ένας βλέπει τα λάθη του άλλου και προχωράμε ανάμεσα στα ερείπια που αφήνουμε απ αυτόν μας τον στρουθοκαμηλισμό.

 Η ευφυΐα που στρέφεται προς την κατεύθυνση της δύναμης ή της αποδοχής, περικλείει μέσα της τα σπέρματα της κατάρρευσης από το ίδιο της το βάρος. Αντίθετα εκείνη που προσανατολίζεται προς την προσφορά και την αυτογνωσία, ελαφραίνει κάθε φορά που διατίθεται. Έτσι δημιουργεί έναν άνθρωπο ευέλικτο, ταπεινό και χαρούμενο αλλά κυρίως κάποιον που κατανοεί το πως να χρησιμοποιεί μια πηγή που είναι κοινή για όλους και που εκείνος είχε απλώς την επιδεξιότητα να ανακαλύψει και τελικά να προσφέρει.

Kalliopi