Αν αρχίσουμε να ξεδιαλύνουμε μέσα μας πότε λειτουργούμε με την χρηστική μνήμη και πότε με την
συναισθηματική, αυτή είναι μια πράξη που θα μας
βοηθήσει να παρατηρήσουμε τις ποιότητες τους. Προχωρώντας και παρατηρώντας, αφήνουμε τον χώρο, ανάμεσα στα
γεγονότα. Αφήνοντας χώρο τα κατανοούμε καλύτερα και κατανοώντας τα
αποχαρακτηρίζουμε και τα αφήνουμε να ρέουν. Και έρχονται τα επόμενα. Και
ακολουθούμε την διαδικασία της παρατήρησης και του αποχαρακτηρισμού. Έτσι μας
κερδίζει σιγά σιγά ο Κόσμος του πραγματικού.
Η αποθήκευση
συμβαίνει όταν κρατάμε την ζωή μας παγιδευμένη σε εικόνες και πεποιθήσεις που
έλαβαν χώρα στο παρελθόν. Έχοντας μία προκατασκευασμένη σκέψη δεν μπαίνουμε
στην διαδικασία να είμαστε συνεχώς σε εγρήγορση για το κάθε τι που συμβαίνει. Όμως έτσι
λειτουργούμε στον αυτόματο. Στην ουσία δεν μας ακουμπά τίποτε καινούργιο και επιβεβαιώνουμε το “ο άνθρωπος δεν αλλάζει”. Πραγματικά, ο άνθρωπος
είναι εκπαιδευμένος να έχει τις ίδιες απόψεις για να θεωρείται σταθερός
και σοβαρός. Όσο για εκείνους που επαναπροσδιορίζουν τις απόψεις τους συχνά, αυτοί θεωρούνται
αναξιόπιστοι.
Είμαστε περικυκλωμένοι από πεποιθήσεις. Κοινωνικές,
πολιτικές, οικονομικές, θεολογικές, φυλετικές κ.λπ. Τις αποθηκεύουμε και
νιώθουμε ασφαλείς. Όλα γύρω μας λειτουργούν απλώς για να μας τις επιβεβαιώσουν.
Μόνο ο πόνος για την κατάντια μας και η παρατήρηση της απίστευτης αρμονίας και
ομορφιάς της Φύσης γύρω μας θα μας κάνουν
να ξεφύγουμε απ΄αυτό το μοντέλο. Όσο παραμένουμε στην άποψη πως είμαστε απομονωμένοι σ έναν εχθρικό κόσμο τόσο αυτή η σκέψη θα παγιώνεται στην ζωή μας και θα βιώνουμε όλο και συχνότερα την απομόνωνση.
Kalliopi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου