Η αφύπνηση και οι δυσκολίες της (Μέρος 3ο)

Τ΄αφήνουμε όλα να δουλεύουν χωρίς την εν-συναίσθησή μας επάνω τους. Περπατάμε, μιλάμε, βλέπουμε χωρίς να βλέπουμε, ακούμε χωρίς την συμμετοχή μας, ακουμπάμε και κάνουμε τα πάντα μέσα σε έναν αόριστο καμβά, σαν σκιές ονείρου. Μιλάμε, και καθώς γεμίζουμε τον χώρο με λέξεις, δεν αντιλαμβανόμαστε την ύπαρξή μας μέσα σ΄αυτόν, δεν έχουμε εικόνα των συνομιλητών μας και του περιβάλλοντος που συμβαίνουν όλα αυτά. Δοκιμάστε να μιλήσετε και να θυμάστε τον εαυτόν σας την ώρα που το κάνετε. Θα δείτε πως πολύ δύσκολα θα εκφέρονται οι λέξεις μέσα από το στόμα σας. Γιατί θα προσπαθήτε να είσαστε συνειδητοί την στιγμή που τις εκφράζετε.

Αρχίζοντας να παρακολουθείτε τον κόσμο, μέσα από τον ενεργό σας εαυτό, σύντομα θα αντιληφθήτε πως ο κόσμος αυτός είναι δομημένος  με πολύ περίπλοκο και άστατο  τρόπο και θα νιώσετε την ανάγκη να τον απλοποιήσετε. Θα αντιλήφθητε επίσης πως είναι ήδη τόσο πυκνός στην φυσική δομή του που η δική σας  παρουσία θα πρέπει να είναι πάρα πολύ λιτή για να μπορέσει να παρακολουθήσει αυτό που συμβαίνει και να ακολουθήσει την ροή του. Πόσο ωραίος μπορεί να είναι ένας ήχος, όταν είναι απαλλαγμένος απ΄τον θόρυβο των σκέψεών μας! Πόση “βαρύτητα” μπορεί να έχει ο λόγος μας όταν είμαστε παρόντες και ακούμε την κάθε λέξη που ξεστομίζουμε!  Πόσο σημαντικά μας φαίνονται τα χέρια μας καθώς ακουμπούν το κάθε τι. Πόσο όμορφος ο ουρανός, χωρίς το πέπλο των αγωνιών μας!

Kalliopi