Η προσωπικότητα και η θλίψη (Μέρος 1ο)

Αν θελήσουμε να κοιτάξουμε βαθύτερα τους ανθρώπους, θα δούμε την οδύνη διάχυτη να υποδαυλίζει σχεδόν την κάθε μας ενέργεια. Η οδύνη αυτή είναι τόσο καλά καμουφλαρισμένη και τόσο κολλημένη σε κάθε μας ενέργεια που είναι πολύ δύσκολο να την αντιληφθούμε σαν κάτι ξεχωριστό απ΄αυτό που ορίζουμε σαν προσωπικότητα μας. Αυτό που εννοούμε προσωπικότητα είναι στην ουσία, το σύνολο των ερμηνειών μας σχετικά με αυτό που κατανοούμε ως περιβάλλον μας. Η προσωπικότητα μας περιέχει ένα συνονθύλευμα από τις απόψεις των γονιών μας ή τις αντιρήσεις μας σ΄αυτές, από εκείνες των δασκάλων μας, των εθίμων της ιδιαίτερης παρτίδας μας, τις πολιτικές μας πεποιθήσεις, τις απόψεις μας για την επιτυχία  και άλλα πολλά. Όλα αυτά εμφανίζονται στο προσκήνιο της καθημερινότητάς μας και λειτουργούν ανάλογα με το τι συμβαίνει γύρω μας.

Αυτό που εκφράζουμε ως προσωπικότητα μας είναι ένας ολωσδιόλου τυχαίος συνδυασμός πεποιθήσεων για τον οποίο περηφανευόμαστε πως μας κάνουν ξεχωριστούς. Και αν αυτό το σύνολο των πεποιθήσεων μας, μας κάνει και πετυχημένους, τότε επενδύουμε ακόμα περισσότερα σ΄αυτές. Θωρακιζόμαστε γύρω τους και τις προβάλλουμε με κάθε ευκαιρία ώστε να δουν οι γύρω μας το πόσο πολύ καλά τα καταφέραμε. Είναι η συνταγή μας. Από κάπου όμως μας ξεφεύγει κάτι. Αυτό το φρούριο που έχουμε φτιάξει έχει άλλοτε μια κρυφή, άλλοτε μια φανερή, ρωγμή. Από εκεί χάνεται η ενέργειά μας. Και από εκεί τρυπώνει και η θλίψη χωρίς να το καταλάβουμε. Τότε αρχίζουμε να μοιάζουμε με αυτούς που περιφρονούμε μυστικά και που δεν είναι άλλοι από εκείνους που θεωρούμε αποτυχημένους. Τους μη έχοντες την μυστική συνταγή. Κάτι στις αντιδράσεις μας το φανερώνει και μας εξομοιώνει μαζί τους. Και αυτό μας κάνει να θωρακιζόμαστε ακόμα περισσότερο. Όσο όμως κι αν προσπαθούμε να κρύψουμε τις μυστικές μας ρωγμές τόσο περισσότερο ορατές γίνονται στους γύρω μας. 

Αυτό που με τόση επιμέλεια υπερασπιζόμαστε καθ΄όλη την διάρκεια της ζωής μας, είναι ένα από τα τείχη που μας χωρίζουν από την χώρα του πραγματικού. Μην μπορώντας να αντιληφθούμε την ύπαρξή μας ανεξάρτητα από την “προσωπικότητα” μας, δεν καταφέρνουμε να την ξεκολλήσουμε από το “δέρμα” της ζωής μας.

Kalliopi