Ζούμε με το βάρος της προσωπικότητάς μας, μέσα στις δεκάδες αντιθέσεις της οι οποίες μας
δημιουργούν άγχος και θλίψη. Δεν
μπορούμε να αντιληφθούμε πως πολύ δύσκολα μπορούμε να χωρέσουμε μέσα σ΄ένα τόσο
κλειστό περιβάλλον όλη μας την ύπαρξη! Έτσι, πολλές φορές λέμε, “τώρα είμαι
θλιμμένος, την άλλη, είμαι χαρούμενος” και ονομάζουμε “εγώ” το σύνολο των
αντιθέσεων που συμβαίνουν μέσα μας, ερήμην μας. Εκείνο που συμβαίνει είναι πως
έχοντας αυτό το βάρος στους ώμους μας, δεν πρόκειται ποτέ να σηκωθούμε
ψηλότερα. Πάντα θα υπάρχει κάτι που θα μας διαφεύγει και που θα μας κρατά
δεμένους με το έδαφος. Αυτό που μας κάνει τόσο περήφανους, η ειδική μας
ταυτότητα είναι και το βαρίδι που μας σέρνει προς τα κάτω.
Αν θέλουμε να ελαφρύνουμε, χρειάζεται να αποταυτιστούμε ακριβώς από εκείνα
τα στοιχεία που μας κάνουν να ξεχωρίζουμε.
Πονάει αυτό; Δεν υπάρχει όμως άλλος τρόπος. Όσο τα υπερασπιζόμαστε τόσο θα
βρισκόμαστε απομονωμένοι και θλιμμένοι. Έχουμε την ανάγκη να προβάλλουμε κάθε
τι που πιστεύουμε πως θα προκαλέσει στους άλλους κάποιο ενδιαφέρον. Είναι τόσο
αναπόσπαστο κομμάτι μας που πολύ δύσκολα μπορούμε να το παρατηρήσουμε. Ίσως
μόνο στις κραυγαλέες στιγμές. Αυτό μας κρατά δεμένους με την αγωνία της
εντύπωσης. Και πάνω σ΄αυτήν την αγωνία χτίζουμε. Αγοράζουμε, αναζητάμε περισσότερες πληροφορίες, τρέχουμε σε παραστάσεις, κοντσέρτα, κάνουμε ότι μπορούμε για να είμαστε μέσα
στο ρεύμα της εποχής. Γνωρίζουμε για τους πολέμους, για την τρομοκρατία, για
την ζωή των πλουσίων, για το που κάνουν διακοπές, για το τι θα φορεθεί, για
την τάδε φιλανθρωπική οργάνωση. Όλα αυτά λειτουργούν μέσα μας περισσότερο σαν
στοιχεία “διαφήμισης” του εγώ μας παρά σαν αντικείμενα γνώσεων που θα μας
βοηθήσουν να κατανοήσουμε καλύτερα το τι
συμβαίνει γύρω μας. Στην ουσία λειτουργούμε σαν κινητή διαφήμιση του εαυτού
μας. Σ΄έναν ανταγωνιστικό κόσμο αυτό φαντάζει απολύτως φυσικό. Όλα δείχνουν να
είναι έτσι δομημένα ώστε να μην μας μένει καθόλου χρόνος, καθόλου χώρος και
καθόλου ενέργεια για να αναρωτηθούμε.
Κalliopi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου