Η χαρά (Μέρος1ο)

Η αποτύπωση της χαράς σε ένα πρόσωπο ή ένα γεγονός είναι συνήθως κάτι που δεν περνά απαρατήρητο. Κάτι δημιουργείται στην ατμόσφαιρα και όπως συμβαίνει και με κάθε άλλο αίσθημα αυτό μεταδίδεται στον εγγύτερο χώρο. Και αν το γεγονός έχει κοινωνική χροιά, το αίσθημα  της χαράς έχει τον τρόπο να διαχέεται  σε ακόμα μεγαλύτερη απόσταση. H χαρά περιέχει διαβαθμίσεις σχετικά με το εύρος και με την ένταση της. Η ποιότητα της όμως εξαρτάται από το συνειδησιακό επίπεδο του ανθρώπου. Μπορεί κανείς να βιώνει την χαρά κάνοντας κακό σε κάποιον με τον οποίο βρίσκεται σε διένεξη. Μπορεί να χαίρεται με την αγορά κάποιου αντικειμένου που επιθυμούσε καιρό. Μπορεί ακόμα να νιώθει χαρά με το να επιτρέπει στον εαυτό του να απολαμβάνει ένα περίπατο ή μία συνάντηση με έναν φίλο. Μπορεί να νιώθει χαρά, τέλος, χωρίς να κάνει τίποτε από πρόθεση να κινηθεί προς την ικανοποίηση κάποιας επιθυμίας του. Όσο λεπτή και αξιόλογη κι αν είναι αυτή η επιθυμία. Όταν καταφέρνουμε να μην την κυνηγάμε τότε η χαρά έρχεται και μας βρίσκει. Όσο κινούμαστε προς κάποια επιθυμία τόσο αυτή ακριβώς η κίνηση, δεν μας επιτρέπει να είμαστε δεκτικοί στο λεπτό κύμα της χαράς.

Η χαρά είναι συνδεδεμένη με τον ιστό της ίδιας της ζωής. Δεν παράγεται από τις πράξεις μας. Έχουμε την εντύπωση πως πρέπει να διανύσουμε μακρύ δρόμο για να βρούμε κάπου στην άκρη του, την χαρά. Περνάμε δοκιμασίες και πίκρες. Δοκιμάζουμε τον εαυτό μας και τους γύρω μας με τις απαιτήσεις μας. Έχουμε στόχους και οράματα για την επίτευξη της χαράς μας. Πατάμε πάνω σε ανθρώπους για να την συναντήσουμε. Εκείνη όμως μοιάζει να είναι πάντα κάπου αλλού. Γιατί η χαρά είναι ένα λεπτό αίσθημα που μας αποκαλύπτεται μόνον αν ελαφρώσουμε από το βάρος του τι νομίζουμε ότι είναι ζωή. Χαρά δεν είναι η ικανοποίηση. Είναι το ελαφρό αεράκι που μας διαπνέει όταν πέφτουν τα τείχη μας. Όταν μας βρίσκει ο αέρας της τεράστιας χώρας που μας αποκαλύπτεται.

Kalliopi