Σχετικά με κάποια συναισθήματα (Μέρος 2ο)

Πηγαίνω σινεμά και διαπιστώνω πως δεκάδες άνθρωποι περιμένουν σε ουρές και τα εισιτήρια είναι μόνον για τις πρώτες σειρές. Αυτό δεν το είχα προβλέψει. Δεν βλέπω σινεμά ποτέ στις πρώτες θέσεις και απογοητεύομαι. Αυτό, ανάλογα με την περίσταση με οδηγεί στον εκνευρισμό ή στην στεναχώρια. Καβαλάω το άρμα τους κι αυτό με οδηγεί και με οδηγεί στην σκοτεινιά της απομόνωσης μου από την παρέα μου όπως και από την ροή του κόσμου. Τι συνέβη στ΄αλήθεια; Μία προκατασκευασμένη εικόνα για το τι περιμένω από την έξοδό μου, μου δημιούργησε το πρόβλημα. Μία επιθυμία ή μια εικόνα του εαυτού μου στον σινεμά μου αφαίρεσαν την δυνατότητα να μπω στην αλήθεια των γεγονότων όπως εξελίχθηκαν στην πραγματικότητα. Προηγήθηκε μια αναμνήμη και το συναίσθημα ήλθε για να σφραγίσει την πόρτα. Το κέλυφος δυνάμωσε και το τοίχος σε εκείνο το σημείο ορθώθηκε.

Κάθε φορά που προσδοκούμε κάτι συγκεκριμένο από την ροή της ζωής, ορθώνουμε έναν τοίχο που μας χωρίζει από αυτήν. Τα συναισθήματα μας, που τόσο εκτιμούμε και τους δίνουμε τόσο μεγάλη σημασία, είναι οι διαχωριστικές μας λωρίδες. Εμείς είμαστε σ΄αυτό το συναισθηματικό ρεύμα και καλούμε τους “άλλους” να σκαρφαλώσουν τα κράσπεδα και να έλθουν να μας συντρέξουν. Πολλές φορές γίνεται. Θεωρούμαστε καλοί και συμπονετικοί όταν στεκόμαστε δίπλα σε κάποιον που είναι θλιμμένος και απογοητευμένος. Όταν τον παρηγορούμε. Του λέμε με αυτόν τον τρόπο “Είμαι εκεί. Δεν είσαι μόνος σου.” Του επιβεβαιώνουμε πως οι σκέψεις του και τα συναισθήματά του είναι κατά κάποιον τρόπο δικαιολογημένα και ότι μπορεί άνετα να τα νιώθει και να μείνει μέσα σε αυτά όσο χρειάζεται. Αυτό τον καθησυχάζει και δίνει και σε εμάς μας την δικαιολογία να βρεθούμε μέσα στην ίδια κατάσταση όποτε το επιθυμούμε. 

Όταν νιώθουμε έντονα συναισθήματα θυμού η θλίψης είτε τα μοιραζόμαστε με άλλους είτε όχι, τα ανακυκλώνουμε μέσα μας. Στην μία περίπτωση με την συγκατάθεση των δικών μας ενώ την άλλη εν αγνοία τους. Τα συναισθήματα μας καθώς λειτουργούν μέσα από τις μνήμες που έχουμε αποθηκεύσει, μας οδηγούν σε μη συνειδητά συμπεράσματα για αυτά που συμβαίνουν. Η εσωτερική σφοδρότητά τους μας δίνει την εντύπωση πως ρέουμε μαζί με τον κόσμο των γεγονότων αλλά αυτό είναι ψευδαίσθηση. Η αλήθεια είναι πως εγκλωβιζόμαστε μέσα τους και δεν έχουμε επαφή με το έξω απ΄αυτά τα συναισθήματα κόσμο. Χάνοντας την επαφή μας με τον έξω κόσμο, αρχίζουν να μας διαφεύγουν ένα σωρό πράγματα. Βλέμματα, χειρονομίες, ήχοι, χρώματα! Όποια πράξη μας προκύπτει από αυτήν την συναισθηματική μας θέση, είναι τυχαία και μηχανική. Δεν την επιλέγουμε, ακόμα κι αν αυτό νομίζουμε. Αυτή μας έχει επιλέξει από πριν και εμείς έχουμε απλώς ταυτιστεί μαζί της. Δεν έχουμε καμιά δυνατότητα να αντιληφθούμε τίποτε πέραν των ελάχιστων παλαιών δεδομένων που έχουμε αποδεχθεί σαν την πραγματικότητά μας. Τα συναισθήματα μας είναι ένας κλειστός κόσμος όπου δεν μας δίνει την ευχέρεια της αντίληψης της ροής της ζωής. Καθώς παραμένουν μέσα μας στην ίδια και αναλοίωτη κατάσταση, μπορεί και για χρόνια, μας δίνουν της αίσθηση πως τίποτε δεν αλλάζει γύρω μας. Έτσι παραμένουμε σε πολλά ζητήματα «συναισθηματικά ανήλικοι». Αυτό δεν σημαίνει πως τα συναισθήματα τα ίδια μπορούν να μας ενηλικιώσουν. Μπορούμε όμως, αν αρχίσουμε να τα παρατηρούμε, να μας δώσουν την ευκαιρία να απεμπλακούμε από την δύνη τους και τότε να περάσουμε στο επόμενο στάδιο που είναι να έχουμε συνείδηση αυτών που μας συμβαίνουν. 

Kalliopi