Οι καθημερινές μας σχέσεις

Ο ήλιος ανεβαίνει σιγά σιγά μέσα από το παχύ στρώμα της υγρασίας που τον περιβάλλει. Η θάλασσα είναι γαλήνια, σαν λίμνη και είναι ροζ λιλά. Ανεβαίνοντας ο ήλιος,  η ομίχλη σιγά σιγά διαλύεται. Το τοπίο θολώνει ελαφρά.

Οι δυσκολότερες σχέσεις απ΄όλες είναι ίσως αυτές που δοκιμάζονται καθημερινά. Οι σχέσεις μας με τους οικείους μας αλλά και αυτές μεταξύ ημών και κάποιων καθημερινών γεγονότων που επαναλαμβάνονται στην ζωή μας. Δημιουργείται τότε μία τριβή που μας αναγκάζει να συμπεριφερθούμε με τρόπους ώστε να μην συγκρουόμαστε και να έχουμε επαφή μαζί τους λειτουργική και ειρηνική. Τις περισσότερες φορές όμως δεν μπορούμε να τον βρούμε αυτόν τον τρόπο. Γιατί οι καθημερινές μας σχέσεις υπόκεινται σε δύο δύσκολους παράγοντες. Πρώτα στην νέκρωση της σχέσης λόγω της επανάληψής της και δεύτερον στην φθορά της, λόγω άλλων παραγόντων που εισχωρούν σ΄αυτήν και την βάζουν σε δοκιμασία. Βλέπε τις σχέσεις ενός ζευγαριού ή τις σχέσεις των γονιών με τα παιδιά τους ή τις εργασιακές σχάσεις που καθημερινά δέχονται πιέσεις.

Στις προκλήσεις τις ζωής που εμφανίζονται "απρόσκλητες" και διαταράσσουν την ρουτίνα της, οι σχέσεις μας περνούν από δοκιμασίες. Τότε η υπομονή μας είναι πρώτα  εκείνη που χάνεται. Ο χώρος γύρω από την αντιληπτικότητα μας μειώνεται και ο νους μαζί με τα συναισθήματα μας, μοιάζουν να συμπιέζονται. Μην έχοντας τον χώρο για ν΄αναπνεύσουμε, νιώθουμε να ασφυκτιούμε και νιώθοντας έτσι αντιδρούμε ή με φόβο ή με θυμό. Αν νιώθουμε απειλή ή απογοήτευση μέσα στον στενό κύκλο των σχέσεων μας τότε πως μπορούμε να νιώσουμε εμπιστοσύνη για τον κόσμο γύρω μας όπως και για τις καταστάσεις και γεγονότα που είναι αρκετά μακρύτερά μας;

Ποιά είναι εκείνη η σχέση που μπορεί να μας κάνει να αντιληφθούμε τον έξω από τις σκέψεις μας κόσμο; Παρατηρώντας - όποτε καταφέρνουμε να το θυμηθούμε - τον τρόπο με τον οποίο κάθε στιγμή σχετιζόμαστε με τα γεγονότα και τους άλλους ανθρώπους. Επαγρυπνώντας. Αφήνοντας τα γεγονότα να μιλήσουν, χωρίς να επεμβαίνουμε. ΄Οσο λιγότερο κρίνουμε αυτό που ζούμε τόσο περισσότερο αυξάνεται η ευαισθησία μας και η αντιληπτικότητά μας. Αφήνοντας να κυλούν τα λόγια, οι εικόνες και τα συναισθήματα χωρίς να τα κρατάμε δεμένα με τις σκέψεις μας, δημιουργούμε χώρο ανάμεσα σε εκείνα και εμάς και συγχρόνως τα απαλλάσσουμε από την διάρκεια τους μέσα μας. Επιτρέποντας τα να ρέουν αντιλαμβανόμαστε σιγά σιγά την νομοτέλειά τους. Αυτό, χωρίς να το συνειδητοποιούμε, μας απαλλάσσει από την απομόνωση που είχαμε επιβάλλει στον εαυτό μας δια μέσου συνεχούς μεσολάβησης του νου μας και μας επανατοποθετεί μέσα στην καρδιά της ίδιας της ζωής.

Kalliope