Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2015

Σχετικά με την ευτυχία και την ασθένεια (Μέρος 1ο)

Είμαστε άραγε “φτιαγμένοι” για να είμαστε ευτυχισμένοι ή αυτός είναι ένας μύθος που έχουμε εφεύρει για να αντέχουμε τις δυσκολίες της ζωής; 
Όλες μας οι αισθήσεις είναι όργανα υπερευαίσθητα, ικανά να συλλάβουν την βαθύτερη υφή της πραγματικότητας. Είναι οι πύλες που οδηγούν τον εαυτό μας σε μία σχέση με τον κόσμο του πραγματικού. Πως όμως λειτουργούν αυτά τα όργανα; Και γίνεται, μέσω της τωρινή τους απόδοσης, να μας φέρουν σε επαφή με τον κόσμο των γεγονότων;
Όσο η λειτουργία των αισθήσεων μας γίνεται με ελλιπείς τρόπους, όσο η επαφή μας με το ίδιο μας το σώμα βρίσκεται στο στάδιο της συγκατοίκησης δύο αγνώστων μέσα στον ίδιο χώρο, τόσο το σώμα μας θα ζει και θα αναπτύσσεται ερήμην του ιδιοκτήτη του. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, ο οργανισμός όχι μόνον δεν αποδίδει την ενέργεια για την οποία είναι φτιαγμένος, αλλά τις περισσότερες φορές δυσλειτουργεί, με αποτέλεσμα να προκαλούνται οι ασθένειες. Η ασθένεια είναι η τελευταία προειδοποίηση του οργανισμού μας ότι δεν λειτουργεί με υγιή τρόπο. Πάρα πολλοί έχουν ασχοληθεί με το θέμα της διατήρησης του σώματος σε υγιή επίπεδα. Τις τελευταίες δεκαετίες έχουν ανασυρθεί αρχαίες θεραπείες από διάφορα μέρη του κόσμου, οι οποίες χρησιμεύουν σαν οδηγός για την διατήρηση της υγείας και της καλής λειτουργίας των οργάνων μας. Για κάποιον λόγο όμως, αυτές οι θεραπείες δεν έχουν τα αποτελέσματα που υπόσχονται. Οι άνθρωποι που τις ακολουθούν, πιθανότατα είναι πιο υγιείς από εκείνους που δεν τις χρησιμοποιούν αλλά αυτό από μόνο του, δεν καταφέρνει να τους χαρίσει το μέγιστο των αγαθών που είναι η ευτυχία τους. Γιατί συμβαίνει αυτό; Είναι η επίμονη σωματική άσκηση και ο διαλογισμός ικανά να φέρουν τον άνθρωπο σε μία ψυχοσωματική ισορροπία;  Όταν ασκούμαι, σε πιο ποσοστό είμαι συνδεδεμένος με το σώμα του Κόσμου; Μπορεί μια απλή σειρά ασκήσεων, χωρίς την επαφή μου με το εδώ και το τώρα, να μου αποδώσει την υγεία και την ψυχική ισσοροπία που αναζητώ; Έχουμε μάθει να προσπαθούμε πολύ και να αποδίδουμε λίγο. Αυτό είναι πλέον κανόνας ζωής. Δεν μπορούμε να διανοηθούμε την καλή λειτουργία του οργανισμού μας χωρίς κόπους και θυσίες. Όλη αυτή η υπερπροσπάθεια μέσα στην οποία δουλεύει το σώμα και το πνεύμα μας, μας αποδίδει πολύ μικρό ποσοστό ενέργειας που δεν είναι καν μόνιμο. 
Δουλεύουμε επάνω σε δύο πόλους. Στον έναν υπερκαταναλώνουμε ενέργεια και δεν έχουμε μόνιμα αποτελέσματα και στον άλλο εγκαταλείπουμε για κάποιο διάστημα μην μπορώντας να υποστηρίξουμε όλη αυτήν την προσπάθεια. Καμιά όμως από τις δύο αυτές καταστάσεις δεν μπορούν να χαρίσουν την πολυπόθητη ψυχοσωματική ισσοροπία. 
Γιατί;
Kalliopi

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου