Κυριακή 1 Φεβρουαρίου 2015

Πλαστές προσεγγίσεις (Μέρος 2ο, ο αθλητισμός και οι επιθυμίες)

Ο αθλητισμός είναι μια τεχνιτή πύλη που δοκιμάζει να προσομοιώσει την χαμένη ένωσή μας με το Όλον και πολλές φορές, για μερικές στιγμές, τα καταφέρνει. Η ανάγκη του ανθρώπου να υπερβεί τα όρια του είναι και αυτό μία δίοδος μέσω της οποίας μπορεί ν΄αγναντεύει τον αστραφτερό κόσμο της ύπαρξης. ΄Οταν νιώθεις να σπάνε τα όρια που πίστευες ότι έχεις σαν ανθρώπινη δύναμη και αντοχή τότε γεύεσαι την “απόσπαση” σου από κάτι συμπαγές και μετατρέπεσαι σε κάτι που επεκτείνεται και διευρύνεται. Αυτή η στιγμιαία έκσταση σε οδηγεί στο να ξαναπροσπαθήσεις και να την γευτείς ξανά και ξανά!
Μην μπορώντας να βρούμε την Πύλη της σύνδεσης μας με τον κόσμο του πραγματικού δοκιμάζουμε τις φυσικές, τις πνευματικές και τις συναισθηματικές μας αντοχές. Μοιάζουμε με έγκλειστους ψυχιατρικών κλινικών που ψαχουλεύουν εξόδους αλλά αυτές είναι από γυαλί και απεικονίζουν τους εαυτούς μας.
Συνήθως διαλέγουμε μια δι-έξοδο, ανάλογα με τις προσλαμβάνουσες μας και καταναλώνουμε όλη μας την ενέργεια αλλά και τον χρόνο μας, στην προσπάθειά μας  να μεταβούμε στο πεδίο της ένωσης μας με το ΄Ολον. Μόνον που δεν βρισκόμαστε στο σημείο του ανοίγματος αλλά σε εικονικές πύλες  που μας απορροφούν την ζωτική μας ενέργεια και μας αφήνουν ψυχικά και πνευματικά κενούς μετά το πέρας των προσπαθειών μας.΄Εχω έναν φίλο που πολλές φορές που με βλέπει, μου λέει για το πως είναι η ζωή μας καταντημένη και τι καλά που θα ήταν να βρισκόταν στο νησί του, σε μία “χασιέντα”, και να απολαμβάνει τον ίσκιο κάτω από τα πυκνά δέντρα, να πίνει κρασί με φίλους, να διαβάζει όμορφα βιβλία και να μην έχει καμμιά έγνοια στο μυαλό του! Αυτός είναι ο μικρός παράδεισος που έχει φτιάξει ο φίλος μου στον νου του, για τον εαυτό του και τους οικείους του. Στο μυαλό του, αυτή η εικόνα που έχει φτιάξει είναι εκείνη που έχει θέσει σαν προϋπόθεση για τη ευτυχία του. Αλλά γιατί αυτός ο παράδεισος δεν καταφέρνει να τον κάνει ευτυχισμένο ή να του ανοίξει την πόρτα της πραγματικής αναζήτησης;
 Κανένας νοητός κόσμος, όσο όμορφος και αν φαντάζει, δεν μπορεί να έχει την αίσθηση του κόσμου του πραγματικού. ΄Εξω από το μυαλό μας, υπάρχει μία απέραντη πεδιάδα, όπου παίζουν παιδιά, όπου κελαηδούν πουλιά, όπου ανατέλλει καθημερινά ένας υπέροχος ήλιος, όπου γίνονται πόλεμοι, ληστείες και παντός είδους παραβιάσεις αλλά όπου εμείς αρνούμαστε πεισματικά να αναλάβουμε την ευθύνη του.

   Φυλακισμένοι συνεχώς στον κόσμο των επιθυμιών μας, αφήνουμε στην τύχη τους, όλους και όλα, σαν να μην μας αφορούν. Σαν να πρόκειται για έναν κόσμο ψεύτικο, που δεν έχουμε την δύναμη αλλά ούτε και την διάθεση να τον αντικρίσουμε.  ΄Ετσι, καταρρέουμε, όλοι μαζί. Και τα ποτάμια, και οι λίμνες, και οι κοινωνίες των ζώων αλλά και εκείνες των ανθρώπων. ΄Ολα καταπίνονται μπροστά στα αδιάφορα βλέμματά μας.
Kalliope

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου