Πλαστές προσεγγίσεις (Μέρος 1ο, ο έρωτας)

Στην διάρκεια της πορείας μας στην ζωή, παρακολουθούμε την καθημερινότητα των ανθρώπων, τις πορείες των λαών και την λειτουργία των διαφόρων ομάδων  και μαθαίνουμε  από τους τρόπους τους. Είναι για μας κάτι σαν εγχειρίδια ζωής. Παρατηρούμε με ποιόν τρόπο ερωτεύονται οι άνθρωποι, με ποιόν τρόπο αθλούνται, πως εξερευνούν το περιβάλλον τους, πως αναζητούν κάποιον στόχο τους, ακόμα και πως πονούν και πως γελούν αλλά και πως ελπίζουν. Κατόπιν, δοκιμάζουμε και μεις να αφήσουμε εκείνο που αποκαλούμε προσωπικό μας στίγμα. Μόνο που τις περισσότερες φορές οι δρόμοι που διαλέγουμε για να εκφράσουμε την ζωή μας είναι απλές αντιγραφές άλλων ανθρώπων που έζησαν πριν ή παράλληλα με μας. Αυτή μας η ανάγκη να ενταχθούμε με κάθε τρόπο στο κοινωνικό σύνολο, μας αφαιρεί την χαρά της προσωπικής εξερεύνησης και μας αφήνει έξω από την Πύλη της ενότητας μας με την Ζωή που είμαστε. Ένα παράδειγμα είναι ο έρωτας.

 Ο έρωτας, παρ όλο που ανθίζει μέσα μας σαν κάτι αυθεντικό, σύντομα καταπίνεται από τον φόβο της εκμηδένισης μας από την δύναμή του. Έτσι η θεική Πύλη που σχηματίζεται για να μας περάσει σ ένα από τα βασίλεια της ένωσης μας με το Όλον, χάνεται γρήγορα μέσα στον φόβο μας ότι αυτό που ζούμε είναι μια φαντασίωση. Το αποτέλεσμα που βιώνουμε είναι η απαγοήτευση. Η επιστροφή μας, από το φως της ευτυχίας της ένωσης μας, στο σκοτάδι της ζωής μας χωρίς τον Έρωτα,  βιώνεται σαν μία από τις μεγαλύτερες απώλειες της ζωής μας. Το πιο λυπηρό όμως είναι πως αυτήν την απώλεια την θεωρούμε φυσιολογική.  Όλα τα βιβλία, όλες οι ιστορίες που ακούμε ή βιώνουμε καταλήγουν τις περισσότερες φορές στο δράμα. Έτσι συμβιβαζόμαστε με σχέσεις που δεν έχουν ευτυχία και βάθος, πικραμένοι και θυμωμένοι. Στην ουσία δεν καταφέραμε να εξερευνήσουμε μέσα από τις δικές μας εμπειρίες την πύλη του Έρωτα αλλά ακολουθήσαμε τα βήματα εκείνων που τον είχαν δοκιμάσει πριν από εμάς. Περιμένουμε να διαπιστώσουμε πότε θα μας προδώσουν, πότε θα επαληθευτεί η μητέρα μας ή τα βιβλία που έχουμε διαβάσει ή οι ταινίες που έχουμε δει. Εκείνο που αρχίζει σαν μια εμπειρία με πολλές δυνατότητες, σύντομα γίνεται μια κάποια μικροέκδοση μιας πολυπαιγμένης μυθοπλασίας.

  Στην διάρκεια της «κατοχής» μας από τον έρωτα, ανακτάμε παροδικά, την χαμένη μας αθωότητα. ΄Ολα μας μοιάζουν καινούργια. Η φύση, οι άνθρωποι, τα κτίρια, όλα ξαναγεννιούνται μέσα από τα μάτια μας. Η καλοσύνη και η ανεκτικότητα εμφανίζονται. Ξαναγινόμαστε γενναιόδωροι και πρόθυμοι.  Έχουμε την πεποίθηση πως ανέτειλε ξαφνικά ο υπέροχος κόσμος του οποίου είμασταν πάντοτε μέρος του. Ο έρωτας έχει την δύναμη της απόλυτης φαντασίωσης.΄Οσο διαρκεί, είναι σαν να κατέχουμε το διαβατήριο της Εδέμ. Γι αυτό και η απογοήτευση μας οδηγεί πιο βαθειά στον μικρό ασφυκτικό μας κόσμο.

Kalliope