Ένας απλός κόσμος (Μέρος 1ο)

Τα σπουργίτια στολίζουν την μέρα με τις φωνές τους.

Ένας αχνός ήλιος ανατέλλει. Οι στεριές απέναντι, χάνονται.Οι πρώτοι ήχοι από το λιμάνι σιγά σιγά πληθαίνουν. Οι κουβέντες των ψαράδων αναμειγνύονται με τους ήχους των ξύλινων κουπιών. Τα πουλιά καλωσορίζουν το πρωινό στις στέγες των σπιτιών.

΄Ενας κατανοητός κόσμος, είναι εκείνος που κοσμείται κατ΄ αρχήν με απλότητα.

Ζώντας συνεχώς στον μικρόκοσμο του νου μας, δύσκολα αντιλαμβανόμαστε την τάξη και την απλότητα που διέπει την φύση και τα φαινόμενά της. ΄Εξω από το σκοτεινό βασίλειο των αναρίθμητων και ανοργάνωτων σκέψεων μας, ο κόσμος είναι λαμπρός. Και εκείνο που τον κάνει να λάμπει είναι η ησυχία που κυλά μέσα του.

Οι άνθρωποι, ψάχνοντας για την ευτυχία, δοκίμασαν τον δρόμο της  ευμάρειας. Αιώνες, χιλιετίες πίσω όλα όσα προσπαθούσαν ήταν γύρω από το να έχουν εξασφαλισμένο πρώτα το ημερομίσθιο τους, μετά το μηνιάτικο τους και στις μέρες μας ένα ετήσιο εισόδημα. Πάντοτε υπήρχαν άνθρωποι που προσπαθούσαν να εξασφαλίσουν τα βασικά αγαθά ενώ κάποιοι άλλοι ήταν πεπεισμένοι πως χρειαζόταν περισσότερα για να ευτυχίσουν. ΄Ετσι υπήρχε πάντα κάποιος με μεγαλύτερες φιλοδοξίες από κάποιους άλλους ο οποίος έβαζε τους υπόλοιπους στην υπηρεσία του. Είτε σαν αγρότες είτε σαν εργάτες, είτε σαν στρατιώτες.  Οι αιώνες περνούσαν και πάντοτε στην γη γινόταν κάποιος πόλεμος που εξασφάλιζε περισσότερη έκταση εκμετάλλευσης σε κάποιους. Βασίλεια ανέβαιναν, μεγάλωναν, επεκτείνονταν και μετά κατέρρεαν. Στρατιώτες σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, την όργωναν...  εκτελώντας διαταγές.

Σήμερα, στον 21ο αιώνα, οι πόλεμοι συνεχίζονται και οι άνθρωποι θέλουν ακόμα τα ίδια που ήθελαν αιώνες πριν. ΄Ενα κομμάτι της ανθρωπότητας ακόμη είναι πλούσιο και ζει εις βάρος του υπολοίπου.  Η φτώχια, οι αρρώστιες και η αδικία μεγαλώνουν τον πόνο εκείνων που τον ζουν αλλά αυτός ο πόνος εξαπλώνεται με κάποιον τρόπο και σε εκείνους που τον προξενούν. Το κομμάτι του πλανήτη που ζει με ανέσεις, δεν μπόρεσε να κατακτήσει την πολυπόθητη ευτυχία. Μια μελαγχολία πλανιέται πάνω από τις μεγαλουπόλεις της Δύσης  που μαζί με τον κυνισμό που έχει αναπτυχθεί μέσα τους, δημιουργεί ένα κλίμα κατήφειας ή επίπλαστης ευδαιμονίας όπου δεν μπορεί να ευδοκιμήσει μέσα της τίποτε.

Τι χρειάζεται άραγε για να  σπάσει αυτή η αλυσίδα και το αδιέξοδο που δημιουργεί; Που πρέπει να στραφεί ο άνθρωπος για να πιάσει το νήμα από την αρχή; Είναι η συσσώρευση υλικών ή πνευματικών αγαθών, ικανή να μας μεταφέρει σε έναν τόπο γαλήνης και συνύπαρξης;

Kalliope