Το φυσικό μας σώμα και η εγρήγορση

Το πιο οικείο σε μας γεγονός το οποίο αλλάζει συνεχώς παρόλο που δεν αντιλαμβανόμαστε την συνεχή ροή του, είναι το φυσικό μας σώμα. Αυτό που κουβαλάμε όπου κι αν πάμε, αν και δεν είναι το μόνο! Η αναπνοή μας, για παράδειγμα, είναι ένα γεγονός το οποίο συμβαίνει συνέχεια. Η όραση μας, η κίνηση των άκρων μας, οι κτύποι της καρδιάς μας είναι διαρκή γεγονότα που συμβαίνουν όσο εμείς είμαστε απασχολημένοι στην σκέψη μας.

Αν αρχίσουμε όλα αυτά να τα θυμόμαστε τότε θα ανοίξουμε την πόρτα της συνειδητότητας του έξω από τον νου μας κόσμου. ΄Οσο θυμόμαστε να είμαστε παρόντες τόσο εξασκούμε την προσοχή μας η οποία εκλεπτύνεται σιγά σιγά όσο εισχωρεί βαθύτερα στα συμβάντα τα οποία μέχρι πρότινος μετά βίας κατανοούσαμε. Σταδιακά σχετιζόμαστε μαζί τους με έναν διαφορετικό τρόπο, πιο λεπτό και κατ΄επέκταση αρμονικότερο. Το ίδιο ισχύει και για την σχέση μας με τους ανθρώπους. Καθώς σιωπά σταδιακά ο νους μας, αρχίζει και αναδύεται το πεδίο των σχέσεών μας μαζί τους που μέχρι χθες ήταν άγνωστη γη για μας. Το τι αισθάνονται, το πως μιλούν και γιατί, θα αρχίσουν να μας φανερώνονται.

΄Οσο εμείς θα επιτρέπουμε στον χώρο της σιωπής να μας συνοδεύει τόσο θα μεταμορφώνεται αυτό που βιώνουμε σαν πραγματικό. Ο βαθμός της αντίληψης του κόσμου του πραγματικού είναι ανάλογος με τον σιωπηλό χώρο που τον πλαισιώνει. Η αφή, η όραση μας, η ακοή, η γεύση και η όσφρηση μας είναι πύλες μας προς το υπαρκτό. Μπορούμε, κάθε στιγμή, να περάσουμε δια μέσω αυτών και να ακουμπήσουμε την άλλη πλευρά. Χρειάζεται να προσέχουμε την κίνηση του νου μας που συνεχώς ορμά για να κατακλύσει οποιοδήποτε χώρο αντιλαμβάνεται ως “κενό”. Αρκεί να είμαστε σε εγρήγορση.

Εγρήγορση είναι η κατάσταση της ύπαρξης που πλησιάζει σ΄αυτήν την συνεχή προσοχή. Σε αυτήν την διαδικασία αρχίζουν και ατονούν και οι φόβοι μας . Όσο το κέλυφος μας, αποκτά τρύπες και το φως αρχίζει να εισχωρεί, τόσο οι φόβοι μας ξεθωριάζουν. Φόβος είναι η κατάσταση της αποξένωσης μας. Η κατάσταση της απόσπασής μας από την μήτρα της Ύπαρξης. Φόβος είναι το αποτέλεσμα αυτής της απομόνωσης μας μέσω του νου μας. Κάθε φορά που έστω και για λίγο καταφέρνουμε να σπάσουμε κάποιο κομμάτι από το κέλυφος, νιώθουμε τεράστια αναζωογόνηση. Οι άνθρωποι που κατά καιρούς έσπασαν το φράγμα των πεποιθήσεων τους όπως και της εποχής τους, έπλευσαν σε ωκεανούς, σκαρφάλωσαν στις πιο ψηλές κορυφές, διέσχιζαν ερήμους και ενήργησαν με αυταπάρνηση σε περιπτώσεις κινδύνου.

Τίποτε δεν μπορεί να είναι πιο αληθινό από κάποιον που ανοίγει την πύλη της συνειδητότητας του και της επιτρέπει να περάσει μέσα ο κόσμος του πραγματικού.

Kalliope