Ο καθρέφτης (Μέρος 1ο)

Η θάλασσα με περιέβαλε με την δροσερή της απαλότητα. Ο μικρός κόλπος όπου κολυμπούσα έμοιαζε να σχηματίζει μια αγκαλιά γύρω μου. Ο ήλιος είχε κρυφτεί πίσω από τα δέντρα. Το νερό ήταν διαυγές και μπορούσα να κοιτώ μέσα του σε μεγάλο βάθος. Παρατηρούσα το σώμα μου καθώς έπλεε απαλά, την επιφάνεια του νερού ελαφρά ρυτιδωμένη, τα βράχια γύρω από τον μικρό κολπίσκο, τα δέντρα του λόφου, το φως της Δύσης που μπλεκόταν μέσα στα φύλλα τους.

Η κατασκευή του σώματος μας είναι τέτοια που δεν μπορούμε να δούμε το ίδιο μας το πρόσωπο παρά μόνο στον καθρέφτη. Γιατί άραγε; Είμαστε εξ ολοκλήρου φτιαγμένοι για να αντικρίζουμε τον κόσμο κάθε στιγμή. Είμαστε κατασκευασμένοι έτσι που η επι-κοινωνία να είναι η φυσική μας σχέση. Η επικοινωνία με κάθε τι που εκτείνεται μπρος μας, πίσω μας και μέσα μας. Από την ώρα που ξυπνάμε, αντικρίζουμε τον κόσμο γύρω μας. Την στιγμή που συνειδητοποιούμε αυτήν μας την ενέργεια, η επαφή μας με αυτόν τον κόσμο, παίρνει την ουσιαστική της μορφή.

Κάθε στιγμή, είμαστε στραμμένοι προς τα έξω. Με τον φυσικότερο τρόπο. Ακούγοντας, βλέποντας και γευόμενοι τις μυριάδες απολήξεις του δέντρου της ζωής. Είμαστε κατασκευασμένοι για να επικοινωνούμε, με κάθε τι χωρίς διάκριση. Το μόνο γεγονός που μπορεί να μας απομονώσει είναι η συνεχής ενασχόληση μας με τις εξηγήσεις για το πως θα έπρεπε να είναι ο κόσμος. Οι σκέψεις μας μοιάζουν να βράζουν σε ένα καζάνι και κάνουν πολύ θόρυβο. Αν πιστέψουμε πως αυτό το καζάνι που βράζει είναι ο κόσμος και πως μπορούμε να συνεχίσουμε να ζούμε μέσα του, τότε δεν θα σηκώσουμε ποτέ το βλέμμα έξω απ΄αυτό. Η χύτρα αυτή έχει την ιδιότητα να ανακατεύει τις πιο πρακτικές σκέψεις μας με άλλες που περιέχουν τοξικά συναισθήματα και άγονες προσδοκίες. ΄Ετσι μπερδεμένα που είναι όλα μέσα στο ίδιο δοχείο, οι “μολυσμένες” σκέψεις ανακατεύονται με τις καθαρές. Μοιάζουν τα γεγονότα να πλέουν στην ίδια σούπα και δύσκολα μπορεί κάποιος μέσα από αυτό το συνονθύλευμα να αποστασιοποιηθεί και να δει τον κόσμο όπως αυτός εκτείνεται έξω από την χύτρα του νου του.

Kalliope