Η μοναχικότητα (Μέρος 3ο)

Η μοναξιά δημιουργεί ένα δικό της σώμα το οποίο εξαπλώνεται παντού. Παίρνει την θέση του πραγματικού μας σώματος. Και όσο αυτό το σώμα μεγαλώνει, νιώθουμε ανίκανοι να το επεξεργαστούμε. Δεν ξέρουμε καν από που να ξεκινήσουμε. Αν όμως, ακόμη και σε στιγμές μεγάλης έντασης, δραπετεύσουμε από την φυλακή μας και δώσουμε την προσοχή μας έστω και στην αναπνοή μας, τότε θα δούμε πως έχουμε την δυνατότητα να βγούμε από εκεί. Πρώτα απ΄όλα με το να συνειδητοποιήσουμε ότι υπάρχει ο έξω από τις σκέψεις μας κόσμος! Αυτό θα μας δώσει το κουράγιο να το κάνουμε ξανά και ξανά. Να νιώσουμε τους παλμούς της καρδιά μας που στην πραγματικότητα είναι οι παλμοί του έξω από την σκέψεις μας κόσμου! Το κοίταγμα των χεριών μας, το περπάτημά μας, το βλέμμα μας όταν πρωτοακουμπά κάτι, οι θόρυβοι, τα χρώματα των λουλουδιών, όλα είναι εκεί ~ έξω από τον νου μας.

Από την στιγμή που ο αληθινός κόσμος θα αρχίσει να προστίθεται στις καθημερινές μας εμπειρίες, η μοναξιά σιγά σιγά θα υποχωρεί και την θέση της θα παίρνει μια ήσυχη σχέση με αυτό με το οποίο συναλλασσόμαστε. Αυτή είναι μια άλλη αναδυόμενη ποιότητα που αποκτάται μόνον από την επαφή μας με το Υπαρκτό. Το αποτέλεσμα της επαφής αυτής είναι η μοναχικότητα. Η μοναχικότητα αν και παραπέμπει στην μοναξιά δεν περιέχει τα αρνητικά της στοιχεία. Γιατί μοναξιά σημαίνει απομόνωση. Η μοναχικότητα είναι  η σύνδεσή μας με το Σώμα της ίδιας της ρέουσας ζωής. Είναι η λεπτή, εύπλαστη και αέναα τροποποιούμενη επαφή μας με το Υπαρκτό. Παίρνει το σχήμα, το χρώμα και την υφή από κάθε τι που έρχεται σε επαφή και γι αυτό δεν ξεχωρίζει ‘σαν’ κάτι αλλά ‘σε σχέση’ με κάτι. Υπάρχω μόνο μέσω της σχέσης η οποία λειτουργεί σαν όχημα για να εισχωρήσω στο σώμα της ζωής.  Αυτό, όσο το επιχειρώ, μου χαρίζει την ενέργεια που χρειάζομαι για να συνεχίσω.

Η μοναξιά και η απομόνωση που αυτή μας επιβάλλει, μας αποσπά ενέργεια. Η μοναχικότητα αντίθετα, μας χαρίζει ενέργεια. Βουτώντας στα νερά της ζωής εξαγνίζουμε κάθε μας πράξη απαλλάσσοντας την από τον έλεγχο του νου. Ο νους λειτουργεί τότε κατά βούληση. Όποτε εμείς το θελήσουμε και όχι όποτε αυτός επιθυμεί. Έτσι ανατέλλει η σχέση και δύει η κυριαρχία του Εγώ που είναι αποκύημα της φαντασίας των σκέψεων. Αυτό είναι το τέλος της μοναξιάς. 

Kalliope