Η μοναχικότητα (Μέρος 2ο)

Τι θα μπορούσε να αλλάξει αυτή την κλειστή σχέση που  έχουμε με τον νου μας; Όλο και συχνότερα ακούμε ανθρώπους να διαμαρτύρονται για την μοναξιά που νιώθουν ακόμα και αν είναι περιστοιχισμένοι από κόσμο. Γιατί συμβαίνει αυτό; Είμαστε πραγματικά κάπου ή μήπως νομίζουμε ότι είμαστε αλλά στην ουσία δεν ξεφεύγουμε καθόλου από την ασφυχτική φυλακή του νου μας που μας προτείνει συνεχώς τις προσδοκίες και  τις απαιτήσεις που θα μπορούσαμε να έχουμε;

Τι είναι εκείνο που μας συντοφεύει τελικά; Οι φίλοι μας ή οι συνεχείς σκέψεις μας; Μήπως είναι το βιβλίο μας, η εφημερίδα μας και ο προσχεδιασμένος χώρος μέσα στον οποίο θέλουμε να κρυφθούμε; Ακούμε με τις ώρες μουσική αλλά και αυτή ακόμα η ευχάριστη δραστηριότητα κάποτε λειτουργεί σαν κλειστός και ανακυκλούμενος κόσμος που δεν δέχεται μέσα του κανενός είδους αλλαγή ή παρέμβαση.

Δεν είναι οι ασχολίες μας περιορισμένες από μόνες τους αλλά ο τρόπος που τις προσεγγίζουμε. Μέσα στον κόσμο του νου μας απ΄όπου ξεκινούν σχεδόν όλες μας οι δραστηριότητες, υπάρχει ένα συνεχές βουητό από το οποίο δεν μπορούμε να απαλλαγούμε. Αυτό δεν το καταφέρνουμε γιατί με κανέναν τρόπο δεν μπορούμε να “ξεκολλήσουμε” τις σκέψεις μας από πάνω μας. Απλώς ξεχνιόμαστε για λίγο και μετά αυτές εμφανίζονται και πάλι στο προσκήνιο. Στην ουσία πλέουμε μέσα στις σκέψεις μας. Η απομόνωση αυτή που μας έχει επιβάλλει ο νους, μας φέρνει και το αίσθημα της μοναξιάς. Οτιδήποτε και αν κάνουμε μέσα σε αυτά τα πλαίσια, δεν καταφέρνει παρά υπερχειλίσει τον νοητικό μας χώρο με περισσότερες καταλήψεις. Αυτό όμως φέρνει μακροπρόθεσμα αντίθετα αποτελέσματα. Ο γεμάτος νους μας, νιώθει την μια παντοδύναμος και την άλλη πεινασμένος. Έτσι γινόμαστε καταναλωτές στιγμών, ανθρώπων, αγαθών και τέλος της ίδιας μας της ζωής την οποία αφήνουμε να περνά μέσα από μία θάλασσα πλαστών αναγκών. Και η μοναξιά μεγαλώνει! Όλος αυτός ο όγκος αναγκών κάθε ημέρα μας απομακρύνει περισσότερο από την σχέση μας με το Όλον. 

Kalliope