Ψάχνοντας για κάποιο μυστικό (Μέρος 2ο)

Η αφύπνηση έχει παραμένει μέχρι σήμερα απρόσιτη γιατί συνήθως χρησιμοποιούσαμε την γνώση και την εξωτερική πειθαρχία για να την προσεγγίσουμε. Ακούμε συχνά για κάποιους που αφυπνίστηκαν και για τους τρόπους που χρησιμοποίησαν. Άλλοι υποστήριζαν την προσευχή και την νηστεία, άλλοι την αγαμία και την σωματική άσκηση ενώ άλλοι την μη συμμετοχή στα καθημερινά συμβάντα της ζωής. Ο διαλογισμός για άλλους είναι το διαβατήριο για να πλησιάσεις την φώτηση. ΄Ολα όμως αποφασίζονται από το νοητικό και το συναισθημετικό μας  κέντρο και βασίζονται στα δεδομένα του. Ο νους και οι μνήμες του ασκούμενου, κυρίαρχος και πάλι, βάζει τον εαυτό του στην έσχατη δοκιμασία. Αρέσκεται ο  εαυτός μας να προσπαθεί. Χρόνια πειθαρχημένης άσκησης στρέφουν την αντίληψη μας στο ότι η αλήθεια της ζωής κατακτάται με σκληρή δουλειά και άσκηση. Που είναι όμως η προσοχή μας καθ όλη την διάρκεια των μακρόχρονων ασκήσεών μας;

Γιατί όλη αυτή η προσπάθεια απέχει από την ίδια την ρέουσα ζωή; Τι είναι η ζωή; Είναι μήπως ο αγώνας για την κατάκτηση ενός κάστρου ή ενός τρόπαιου ή μιας ανώτερης διανοητικής αντίληψης; Είναι εν τέλει ένας αγώνας; Μία πορεία προς την επίτευξη ενός σκοπού; Οποιοσδήποτε κι αν είναι αυτός ο σκοπός! ΄Η μήπως πρόκειται για μια μετατόπιση της συνείδησής μας; Μήπως όλο αυτό που μας έχει πάρει αιώνες για να το κατανοήσουμε δεν είναι μια ιδέα και μήπως  μπορεί να προσεγγιστεί με τελείως διαφορετικό τρόπο;

Όταν έψαχνα για την γνώση της ζωής ήμουν σίγουρη ότι αυτή η γνώση υπάρχει παντού. Αισθανόμουνα πως δεν μπορεί να βρίσκεται “παγιδευμένη” σε έναν μόνο πολιτισμό. Πως δεν μπορεί κανένας λαός να έχει το προνόμιο να γνωρίζει, ενώ κάποιος άλλος να είναι καταδικασμένος στο σκοτάδι. Ψάχνοντας συνειδητοποίησα πως η γνώση είναι κάτι σαν την βαρύτητα. Υπάρχει παντού γύρω μας. Δεν γνωρίζει φυλή και σύνορα. Μόνον που δεν έχει ακόμη κατανοηθεί με αυτόν τον τρόπο. Μια απλή, κοινή αλήθεια, που δεν είναι κάπου που πρέπει να φθάσουμε αλλά χρειάζεται να διευρύνουμε το αντιληπτικό μας πεδίο. Να αναρωτηθούμε ποιος είναι τελικά ο κόσμος μας. Και ποιό είναι το σώμα του. ΄Οσο διευρύνουμε την αντίληψη μας για το ποιοί πραγματικά είμαστε, τόσο μεγαλώνουμε την δικτύωση μας με το ευρύτερο σώμα μας. Φανταστείτε κάθε φορά που περνάμε μέσα στο Τώρα μέσα από μια πράξη μας. Παραδείγματος χάριν, ακούγοντας το παιδί μας. ΄Ενας στιγμιαίος, βαθύτατος δεσμός, αναδύεται. Ο δεσμός που μας συνδέει με το  Όλον του κόσμου. Το σώμα μας, δεν σταματά πλέον σε κείνο που αποκαλούμε φυσικό σώμα, αλλά επεκτείνεται μέσα από κάθε γεγονός σύνδεσης.

Kalliope