Πως αρχίζουμε το ταξίδι μας (Μέρος 1ο)

Κάποτε σ΄ένα χωριό στην Ήπειρο παρατηρούσα τους ηλικιωμένους να κάνουν τις καθημερινές ασχολίες τους. ΄Ηταν πλαισιωμένοι από μια απλότητα και μια ησυχία που την εξηγούσα σαν επιρροή της υπέροχης οροσειράς που δέσποζε πάνω από το μικρό τους χωριουδάκι. Μιλώντας μαζί τους διαπίστωσα πως η απλότητα είχε ποτίσει και τον λόγο τους και τον τρόπο σκέψης τους. Οι κουβέντες τους ήταν σιγανές και αργές. Οι σκέψεις τους, γεμάτες με σεβασμό για την ζωή. Υπήρχε μια ισορροπία ανάμεσα σ΄αυτούς και τον χώρο που τους φιλοξενούσε. Αυτοί οι άνθρωποι επίσης παρέδιδαν προς στους νεότερους τους, ενός είδος σεβασμού, πρωτόγνωρο σε μένα. Με γοήτευε η σχέση τους δίχως να μπορώ να την κατανοήσω βαθειά.

Τώρα καταλαβαίνω λίγο καλύτερα πως η καθημερινή τους επαφή με την Φύση του βουνού, τους διδάσκει μέσα από την σιωπή την αρμονική συνύπαρξη όλων. Περπατώντας στο βουνό, η ίδια η αυστηρότητα του τοπίου σου επιβάλλεται. Μια “σοβαρότητα” και μια ταπεινότητα αναδύονται που σε συνοδεύουν. Γύρω ο τόπος, αιώνιος, ενώ εσύ μικρός και περαστικός. ΄Οτι φυτρώνει επάνω του,  μοιάζει να λαμβάνει μέρος στην βουβή και ωστόσο μυστικά πολύβουη λαμπρότητα της χιλιόμορφης ζωής του. Εκεί το βλέμμα, μακριά από τις σύνθετα νοητικές προσλαμβάνουσες της πόλης, γίνεται οξύτερο και διαυγέστερο. Η όσφρηση παύει να είναι συνοδευτική αίσθηση και ανεβαίνει και αυτή στο προσκήνιο. Οι μικροί θάμνοι σκορπούν έντονα τα αρώματά τους. Όλα έχουν χρησιμότητα και αποπνέουν αρμονία. Τίποτε δεν βρίσκεται κάπου τυχαία. Αυτό το παραβλέπουμε συνήθως, καθώς είμαστε μαθημένοι  στο τυχαίο που περιέχεται στον νου μας και ως εκ τούτου και σε μυριάδες από τις πράξεις μας.

Αρχίζοντας να κοιτάμε γύρω μας, αυτό που αποκαλούμε φύση, τα πάντα σιγά σιγά μας αποκαλύπτονται. Καταλαβαίνουμε, έστω και νοητικά, τον σύνδεσμο όλων των πραγμάτων. ΄Ετσι παρατηρούμε με έναν άλλο τρόπο.΄Οπου κι αν βρεθούμε, όταν συναντάμε ανθρώπους στενά δεμένους με την φύση, διαπιστώνουμε λίγο ως πολύ την σύνδεσή τους με αυτήν. Αυτό είναι ένα καλό πέρασμα στην διεύρυνση του ευρύτερου κόσμου μας. Τα πάντα φαντάζουν μικρά και περαστικά και όμως την ίδια στιγμή απολύτως σημαντικά και ιερά.

Kalliope