Χθες στην πινακοθήκη ταξίδεψα μέσα από ένα υπέροχο τεράστιο πορτραίτο της Sarah Bernhardt. Απόλαυσα μια έκρηξη χρωμάτων, χαράς και καλαισθησίας. Τα κόκκινα αναδύονταν
από το σκοτάδι και σταδιακά έλαμπαν ολοφώτιστα μέχρι που κατέληγαν να αχνίζουν
από την ένταση του φωτός. Τα πράσινα αναπτυσσόταν σαν φλόγες στο σκούρο φόντο. Τα γκρι γαλάζια έλαμπαν και δρόσιζαν το τοπίο και στην μέση το μικρό λαμπερό
πρόσωπο της μεγάλης ηθοποιού.
Όλη η ενέργεια ήταν εκεί. Το έργο γέμιζε τον χώρο
με δονήσεις και ζωή. Που ακριβώς βρίσκεται ο χρόνος; Που αρχίζει και που
σταματά; Τι είναι εκείνο που συνδέει τον θεατή με το έργο;
Κοιτώ τα σύννεφα.
Τα παρατηρώ να ανασχηματίζονται συνεχώς καθώς οι φόρμες τους γεννιούνται και
χάνονται μπροστά στα μάτια μου. Μια συνεχής κίνηση τα διέπει που αλλάζει τα
πάντα. Μέσα της σβήνουν και δημιουργούνται χρώματα, σχέδια, συναισθήματα. Καθώς
αφήνω το βλέμμα μου να περιπλανηθεί πάνω στην αλλαγή αναρωτιέμαι τι είναι
εκείνο που ενώνει αυτήν την αστείρευτη συνέχεια των στιγμών; Είναι ίσως εκείνη
η ενέργεια που διέπει τα πάντα. Και ο χρόνος; Ο χρόνος υπάρχει μόνο όταν
διακοπεί αυτή η ροή και μετατοπιστούμε στο γνωστό μας βασίλειο.
Ο χρόνος όπως τον
αντιλαμβανόμαστε είναι μονοδιάστατος. Γραμμικός, αν και κάποιες φορές
αισθανόμαστε πως κινείται πολύ γρήγορα ή πολύ αργά. (Οταν πονάμε, ο χρόνος
κυλά αργά ενώ όταν ζούμε ευχάριστα, οι ώρες κυλούν σαν νερό). Πάντοτε όμως
κινείται πάνω σε μία ράγα. Πολλές διηγήσεις έχουν ασχοληθεί με την μετατόπιση των
ηρώων τους στον χρόνο γιατί πάντοτε γοήτευε
τους ανθρώπους κάθε εποχής, η μεταφορά τους από το ένα χρονικό σημείο
στο άλλο. Οι επιστήμονες αλλά και πολλοί διανοούμενοι επιθυμούσαν να ταξιδέψουν
στο παρελθόν ή να δουν πως μπορεί να είναι η ζωή στο μέλλον. Παραμένει όμως το
γεγονός πως τον χρόνο τον αντιλαμβανόμαστε γραμμικά. Όπως και να τον σκεφθούμε είναι
ένα βαγονάκι που μιά μας πάει γρήγορα μιά αργά, μιά μπρος και μιά πίσω.
Kalliope
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου