΄Ενας απλός κόσμος (Μέρος 2ο)

Κάθε τι που προσθέτουμε την βαλίτζα των αποκτημάτων μας σαν υλικό αγαθό, λειτουργεί σαν αλυσίδα που μας σφίγγει και μας αποξηραίνει την ζωή. Η θλίψη που διέπει τον Δυτικό άνθρωπο προέρχεται από το βάρος αυτής της αλυσίδας. Η άνεση, η κουλτούρα και η κρατική προστασία δεν καταφέρνουν να μας κάνουν να χαμογελάμε συχνότερα. Πολλές φορές θέλοντας να διακόψουμε την ροή της καθημερινότητάς μας, σχεδιάζουμε αποδράσεις. Σε αυτές, πολύ συχνά ζούμε στην Φύση, κοιμόμαστε σε άβολα κρεβάτια, τρώμε απλά φαγητά και νιώθουμε πληρέστεροι από πριν. Και αφού ζήσουμε μερικές ημέρες έτσι, γυρίζουμε πίσω στις ασχολίες μας, μελαγχολικοί γι αυτό που αφήσαμε πίσω.

Η απληστία που μας διακρίνει μας έχει φέρει σε αδιέξοδο. Πόσο πιο πολλά αγαθά θα μπορούσαμε να έχουμε εις βάρος κάποιων άλλων λαών που δεν έχουν ούτε τα απαραίτητα; Πόσοι πόλεμοι θα πρέπει να διεξαχθούν ακόμα γι αυτό; Πως μπορούμε να ζήσουμε ευτυχισμένοι ξέροντας ότι ζούμε εις βάρος κάποιων άλλων; Για πόσο ακόμα θα κρυβόμαστε πίσω από τις αυτοαποκαλούμενες "ανάγκες" μας;  Πόσο ακόμα μπορεί να αντέξει ο κόσμος αυτή την συνεχιζόμενη αδικία; Δίνοντας όλη μας την ενεργητικότητα στο κυνήγι της ευμάρειας, μείναμε χωρίς δύναμη και χωρίς ελπίδα.

΄Ενας καινούργιος κόσμος μπορεί να ανατείλει μόνον όταν θα νιώσουμε βαθειά το αδιέξοδο μέσα στο οποίο βρισκόμαστε, σήμερα πιο πολύ από κάθε άλλη εποχή της ιστορίας της γης. ΄Ενα από τα μεγαλύτερα κλειδιά που θα μας ελευθερώσουν από τις αλυσίδες ευκολότερα είναι η σταδιακή αφαίρεση από την καθημερινότητά μας υλικών αγαθών αλλά και συνηθειών που την περιπλέκουν παρά την καλυτερεύουν. Στοχεύοντας σε μια απλούστερη καθημερινότητα, αρχίζουμε και αφαιρούμε ακριβές συνήθειες, άσκοπες καταναλώσεις  διασκέδασης αλλά και πολιτισμού. ΄Οσο περισσότερο χώρο δημιουργούμε τόσο αυτός μας ελαφραίνει την ύπαρξη. Αρχίζοντας να ακούμε και να βλέπουμε θα ανακαλύπτουμε τον ήδη υπάρχοντα πλούτο παντού γύρω μας αλλά και μέσα μας.

Kalliope